Chodzi o uchwaloną 7 lipca 2022 r.  zmianę ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw.

Podstawowym celem, jaki realizuje ustawa z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw, jest określenie maksymalnych limitów wydatków na kolejne 10 lat obowiązywania przepisów implementujących wymagania określone:

  1. dyrektywą 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz. Urz. UE L 152 z 11.06.2008, str. 1, z późn. zm.), w ramach ustawy z dnia 13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 460);
  2. dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/42/WE z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów, a także zmieniającej dyrektywę 1999/13/WE (Dz. Urz. UE L 143 z 30.04.2004, str. 87, z późn. zm.   Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 15, t. 8, str. 376) oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/WE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz. Urz. UE L 334 z 17.02.2010, str. 17, z późn. zm.) w ramach ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1101).

W związku z tym w zmianach do ustawy z  13 kwietnia 2012 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 460) oraz zmianach do  ustawy z 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1101) określono maksymalne limity wydatków sektora finansów publicznych na lata 2022–2031 w ramach środków pochodzących z budżetu państwa, Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Utrzymano także maksymalny limit wydatków z budżetu państwa przeznaczonych na realizację zadań wynikających z ustawy przez Inspekcję Ochrony Środowiska, Inspekcję Handlową oraz nadzór budowlany na lata 2024–2033.

Sprawdź też: Sługocka Martyna "Ochrona powietrza. Poradnik dla gmin i ich mieszkańców" >

Ponadto ustawa w zmianach do ustawy Prawo ochrony środowiska modyfikuje definicje stref, w których dokonuje się oceny jakości powietrza, w związku z możliwością utraty przez polskie miasta statusu miasta powyżej 100 tys. mieszkańców w wyniku, stwierdzonych przez Główny Urząd Statystyczny zmian.  W ustawie zmienia się definicja stref oraz uchylone zostaje upoważnienia do wydania aktu wykonawczego na podstawie art. 87 ust. 3 ustawy – Prawo ochrony środowiska i określenie stref, w których dokonuje się oceny jakości powietrza, wraz z ich nazwami, kodami i obszarami w załączniku do ustawy.  Zmiany spowodują uniezależnienie podziału Polski na strefy od danych demograficznych GUS w przypadku miast posiadających około i powyżej 100 tys. mieszkańców. Tym samym utrzymane zostanie 46 stref w kraju, w których dokonuje się oceny jakości powietrza, tj. 12 aglomeracji o liczbie mieszkańców większej niż 250 tys., 18 miast – tak jak ma to miejsce obecnie w tabeli nr 2 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 2 sierpnia 2012 r. w sprawie stref, w których dokonuje się oceny jakości powietrza – bez uszczegóławiania, że dotyczy to miast o liczbie mieszkańców powyżej 100 tys., oraz 16 pozostałych obszarów województw.

 

 

Ustawa zmienia również termin przekazania przez zarządy województw do ministra właściwego do spraw klimatu informacji o przyjęciu, w drodze uchwały sejmiku województw, programów ochrony powietrza oraz planów działań krótkoterminowych.

W ustawie dodano ponadto:

  1. przepisy określające obowiązek przekazywania przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz starostę, zgodnie ze swoją właściwością, zarówno sprawozdań okresowych, jak i sprawozdań końcowych z realizacji programów ochrony powietrza, ich aktualizacji oraz planów działań krótkoterminowych,
  2. upoważnienie dla ministra właściwego do spraw klimatu do wydania rozporządzenia regulującego sposób dokonywania oceny dotrzymywania wielkości dopuszczalnej emisji, maksymalne wartości niepewności pomiarowej dla pojedynczego wyniku pomiaru, sposób uwzględniania niepewności pomiarowych podczas dokonywania oceny dotrzymywania wielkości dopuszczalnej emisji oraz sposób rozliczania przekroczeń wielkości dopuszczalnej emisji,
  3. przepisy umożliwiające nałożenie kary pieniężnej za niedotrzymanie terminów przekazania sprawozdań okresowych z realizacji programów ochrony powietrza i ich aktualizacji oraz planów działań krótkoterminowych, a także sprawozdań końcowych z realizacji tych programów i ich aktualizacji oraz planów działań krótkoterminowych,
  4. przepis wprowadzający odpowiedzialność (kara grzywny) za nieprzestrzeganie ograniczeń, nakazów lub zakazów określonych w uchwale sejmiku województwa w sprawie programu ochrony powietrza.

W zmianie do ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ustawa wydłuża okres na dokonanie przez właściwych ministrów (ministra właściwego do spraw energii w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw klimatu i ministrem właściwym do spraw gospodarki) przeglądu wymagań jakościowych dla paliw stałych, z 2 lat do 4 lat.

Ustawa wprowadza zmiany do ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów oraz o centralnej ewidencji emisyjności budynków. Zmiany do tej ustawy mają charakter uzupełniający i korygujący wobec zmian wprowadzonych ustawą z dnia 28 października 2020 r. o zmianie ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2127). Ponadto w ustawie m.in. doprecyzowano przepisy, na podstawie których wydawana jest decyzja dotycząca zwrotu środków, o których mowa w art. 22c ust. 1 pkt 2 ustawy, w sytuacjach określonych w art. 22c ust. 3 tej ustawy.

Ustawa wprowadza także zmiany o charakterze doprecyzowującym i porządkującym do ustawy o ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z. 2019 r. poz. 51, z późn. zm.). 

Ustawa wprowadza zmianę do ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, której celem jest umożliwienie czasowego zaliczenia biopaliwa, biopłynów i paliwa z biomasy do kategorii paliw zeroemisyjnych w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2066 z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmieniającego rozporządzenie Komisji (UE) nr 2012/601.

Ustawa zawiera szereg przepisów przejściowych regulujących kwestie intertemporalne związane z wejściem w życie ustawy.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z kilkoma wyjątkami.

Czytaj także: Sejm uchwalił dostosowanie przepisów dotyczących hałasu do prawa UE>>

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.