Spółka zaskarżyła postanowienie SKO odmawiające uzgodnienia decyzji w sprawie udzielenia jej koncesji na wydobywanie kruszywa naturalnego na wskazanym przez spółkę obszarze. Spółka argumentowała, że w wyniku uzgodnienia koncesji powinien zaistnieć precyzyjnie określony zakres tego uzgodnienia, to jest granice obszaru, który może zostać objęty działalnością wydobywczą. Uzgodnienie eliminuje niebezpieczeństwo dowolności działania organu koncesyjnego i pozwala na skuteczną kontrolę zgodności koncesji z uprzednio uzgodnionym obszarem. Nie spełnia tego warunku ogólne odniesienie się organu uzgadniającego do granic wynikających ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Tak ogólne odesłanie wynika już bowiem z ustawy, zaś rolą organu nie jest powielanie tych regulacji, lecz ich indywidualizacja.

Zdaniem WSA organ odwoławczy rozpoznając ponownie sprawę, nie określił precyzyjnie zakresu pozytywnego uzgodnienia. W zaskarżonym postanowieniu uzgodniono decyzję starosty w sprawie udzielenia koncesji na wydobycie kruszywa naturalnego w zakresie, w jakim teren i obszar górniczy określone koncesją pokrywają się z granicami obszaru określonego w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jako teren preferowany do wydobycia surowców naturalnych. W opinii WSA uzgodnienie wydane w sprawie przybrało zatem postać uzgodnienia blankietowego, odsyłającego wprost do treści art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. – Prawo geologiczne i górnicze (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r., Nr 163, poz. 981). Tymczasem wynik uzgodnienia powinien określać precyzyjnie granice obszaru, który może zostać objęty działalnością wydobywczą. Celem uzgodnienia jest bowiem wyeliminowanie dowolności działania organu koncesyjnego, co z kolei warunkuje skuteczną kontrolę zgodności koncesji w odniesieniu do obszaru objętego tą koncesją. Obszar wydobycia surowców naturalnych objęty koncesją powinien pokrywać się ściśle z obszarem określonym jako złoże kruszywa w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Uzgodnienie powinno mieć charakter zobiektywizowany – związany z zapisami tego studium, odnoszącymi się do funkcji i przeznaczenia terenu, a nie blankietowy, powielający przepisy ustawowe – podkreślił WSA.

Wyrok WSA w Białymstoku z 24 września 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 542/13