Zespół powypadkowy powinien rozpatrywać czas rozpoczęcia pracy przez pracownika od chwili jego wejścia na teren zakładu pracy, a nie od chwili zajęcia miejsca na stanowisku pracy i przystąpienia do pracy. Każde zdarzenie może mieć, jeśli odpowiada definicji wypadku przy pracy, związek z wykonywaną pracą od chwili wejścia pracownika na teren zakładu pracy. Nie ma przy tym znaczenia, czy pracownik zarejestrował w rejestratorze czasu pracy swoje wejście na teren zakładu. Podobnie ma się sprawa z czasem opuszczenia zakładu pracy - czas ten w odniesieniu do wypadków przy pracy liczy się od chwili opuszczenia przez pracownika terenu zakładu pracy, bez względu na to, czy pracownik wyrejestrował w rejestratorze zakończenie swojej pracy. Zespół powypadkowy przyjmując miejsce wypadku (teren zakładu pracy lub teren poza zakładem) może jednocześnie przyjąć kwalifikację zdarzenia jako wypadek przy pracy lub jako wypadek w drodze.

Zgodnie z ustawą z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia; w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Wejście na teren zakładu pracy, a co za tym idzie, ochrona pracownia zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) następuje z chwilą przekroczenia bramy, granicy działki, siedziby zakładu pracy, a nie z chwilą np. podpisania listy, stawienia się na swoim stanowisku pracy, w swojej komórce organizacyjnej, na swoim stanowisku przy maszynie w warsztacie, hali warsztatowej. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) wyjaśnia pojęcie "terenu zakładu pracy". Jest to przestrzeń wraz z obiektami budowlanymi, będąca w dyspozycji pracodawcy, w której pracodawca organizuje miejsca pracy.
W niepublikowanym wyroku (TUS z dnia 19 października 1971 r., IV-TO 17/71) Sąd Najwyższy orzekł, że w przypadku, gdy pracownik uległ wypadkowi na terenie zatrudniającego go zakładu pracy, okoliczność, że nastąpiło to bezpośrednio po zakończeniu pracy przez pracownika, podczas, gdy zdążał on ku wyjściu, nie odbiera wypadkowi cech wypadku przy pracy.
W zależności od precyzyjnego określenia miejsca wypadku, możemy mieć do czynienia z wypadkiem w drodze do pracy. Jego definicję zawiera art. 57b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.). Za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza. Za drogę do pracy lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu również drogę do miejsca lub z miejsca: innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego; zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych; zwykłego spożywania posiłków; odbywania nauki lub studiów.