Pracownik pracuje 8 godzin dziennie i rozpoczyna pracę w różnych godzinach. W poniedziałki pracuje od 9.00 do 17.00 a od wtorku do piątku od 7.15 do 15.15.
W jakiej wysokości należy wypłacić dodatek za przekroczenie doby pracowniczej?
Za pracę we wtorek w godzinach od 7.15 do 9.00 należy wypłacić pracownikowi normalne wynagrodzenie wraz z 50% dodatkiem lub udzielić czasu wolnego od pracy z tytułu pracy w niezakończonej poniedziałkowej dobie pracowniczej.
Zgodnie z art. 128 § 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - dalej k.p., przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Doba pracownicza obejmuje kolejne 24 godziny, ale nie muszą one pokrywać się z dobą astronomiczną i mogą przypadać na godziny różnych dni kalendarzowych. Doba pracownicza jest ruchoma, a godziny ją wyznaczające mogą być zindywidualizowane dla poszczególnych pracowników. W ciągu jednego okresu rozliczeniowego granice doby pracowniczej mogą się zmieniać. Jeśli w poniedziałek pracownik rozpoczyna pracę o godzinie 9.00, to jego doba kończy się we wtorek o godzinie 9.00. Pracodawca, planując pracownikowi zmianę godzin rozpoczynania pracy nie powinien ustalać godziny rozpoczynania pracy, jeśli nie skończyła się jeszcze doba, w której pracownik ostatnio pozostawał do jego dyspozycji.
Ustawowe definiowanie doby pracowniczej stanowi prawną przeszkodę m.in. w stosowaniu tzw. ruchomego czasu pracy, polegającego na tym, że pracownik zobowiązany jest pozostawać do dyspozycji pracodawcy przez umówiony wymiar czasu pracy, np. 8 godzin dziennie, bez sztywno określonych godzin rozpoczynania i kończenia pracy. Wybór godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy należałby do pracownika. Wprowadzenie ustawowej definicji doby pracowniczej pozbawia pracownika możliwości wyboru dogodnego dla siebie rozkładu czasu pracy.
Ruchomy czas pracy jest możliwy tylko wówczas, gdy pracownik każdego dnia przychodzi na późniejszą godzinę, czyli np. w poniedziałek na 8.00, we wtorek na 9.00 a w środę na 10.00.
Za pracę w godzinach nadliczbowych pracownikowi przysługuje przede wszystkim normalne wynagrodzenie, czyli takie za które pracownik otrzymuje stale i systematycznie a za pracę w godzinach nadliczbowych, pracownikowi przysługuje dodatek w wysokości:
100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w:
nocy,
niedziele i święta nie będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,
dniu wolnym od pracy udzielonym w zamian za pracę w niedzielę lub święto będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy lub
50% wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określone powyżej (art. 1511 § 1 k.p.).
100% dodatek przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do 50% lub 100% dodatku (art. 1511 § 2 k.p.).
Praca w godzinach nadliczbowych może być rekompensowana, w miejsce dodatkowego wynagrodzenia, czasem wolnym od pracy. Możliwość taka dotyczy pracowników, którzy wykonywali pracę w godzinach nadliczbowych we wszystkich systemach czasu pracy. Udzielenie czasu wolnego od pracy w zamian za pracę w godzinach nadliczbowych może mieć miejsce albo na wniosek pracownika albo bez tego wniosku, z inicjatywy pracodawcy.
Od 29 listopada 2002 r. pracodawcy mogą rekompensować pracownikom pracę w godzinach nadliczbowych, bez ich wniosku. W takim przypadku czasu wolnego udziela się w wymiarze o połowę wyższym niż liczba przepracowanych godzin nadliczbowych. Termin czasu wolnego udzielonego z inicjatywy pracodawcy powinien przypadać nie później niż do końca danego okresu rozliczeniowego (art. 1512 § 2 k.p.).
W jakiej wysokości należy wypłacić dodatek za przekroczenie doby pracowniczej?
Za pracę we wtorek w godzinach od 7.15 do 9.00 należy wypłacić pracownikowi normalne wynagrodzenie wraz z 50% dodatkiem lub udzielić czasu wolnego od pracy z tytułu pracy w niezakończonej poniedziałkowej dobie pracowniczej.
Zgodnie z art. 128 § 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - dalej k.p., przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Doba pracownicza obejmuje kolejne 24 godziny, ale nie muszą one pokrywać się z dobą astronomiczną i mogą przypadać na godziny różnych dni kalendarzowych. Doba pracownicza jest ruchoma, a godziny ją wyznaczające mogą być zindywidualizowane dla poszczególnych pracowników. W ciągu jednego okresu rozliczeniowego granice doby pracowniczej mogą się zmieniać. Jeśli w poniedziałek pracownik rozpoczyna pracę o godzinie 9.00, to jego doba kończy się we wtorek o godzinie 9.00. Pracodawca, planując pracownikowi zmianę godzin rozpoczynania pracy nie powinien ustalać godziny rozpoczynania pracy, jeśli nie skończyła się jeszcze doba, w której pracownik ostatnio pozostawał do jego dyspozycji.
Ustawowe definiowanie doby pracowniczej stanowi prawną przeszkodę m.in. w stosowaniu tzw. ruchomego czasu pracy, polegającego na tym, że pracownik zobowiązany jest pozostawać do dyspozycji pracodawcy przez umówiony wymiar czasu pracy, np. 8 godzin dziennie, bez sztywno określonych godzin rozpoczynania i kończenia pracy. Wybór godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy należałby do pracownika. Wprowadzenie ustawowej definicji doby pracowniczej pozbawia pracownika możliwości wyboru dogodnego dla siebie rozkładu czasu pracy.
Ruchomy czas pracy jest możliwy tylko wówczas, gdy pracownik każdego dnia przychodzi na późniejszą godzinę, czyli np. w poniedziałek na 8.00, we wtorek na 9.00 a w środę na 10.00.
Za pracę w godzinach nadliczbowych pracownikowi przysługuje przede wszystkim normalne wynagrodzenie, czyli takie za które pracownik otrzymuje stale i systematycznie a za pracę w godzinach nadliczbowych, pracownikowi przysługuje dodatek w wysokości:
100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w:
nocy,
niedziele i święta nie będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,
dniu wolnym od pracy udzielonym w zamian za pracę w niedzielę lub święto będące dla pracownika dniami pracy zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy lub
50% wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określone powyżej (art. 1511 § 1 k.p.).
100% dodatek przysługuje także za każdą godzinę pracy nadliczbowej z tytułu przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do 50% lub 100% dodatku (art. 1511 § 2 k.p.).
Praca w godzinach nadliczbowych może być rekompensowana, w miejsce dodatkowego wynagrodzenia, czasem wolnym od pracy. Możliwość taka dotyczy pracowników, którzy wykonywali pracę w godzinach nadliczbowych we wszystkich systemach czasu pracy. Udzielenie czasu wolnego od pracy w zamian za pracę w godzinach nadliczbowych może mieć miejsce albo na wniosek pracownika albo bez tego wniosku, z inicjatywy pracodawcy.
Od 29 listopada 2002 r. pracodawcy mogą rekompensować pracownikom pracę w godzinach nadliczbowych, bez ich wniosku. W takim przypadku czasu wolnego udziela się w wymiarze o połowę wyższym niż liczba przepracowanych godzin nadliczbowych. Termin czasu wolnego udzielonego z inicjatywy pracodawcy powinien przypadać nie później niż do końca danego okresu rozliczeniowego (art. 1512 § 2 k.p.).