Odpowiedź

Skierowanie na badanie profilaktyczne jest dokumentem przechowywanym w dokumentacji medycznej pacjenta, którą, poza ściśle określonymi prawem wyjątkami, podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych przechowuje przez 20 lat. Pacjent (pracownik) ma prawo dostępu do dokumentacji medycznej, w tym ma prawo wglądu, sporządzania wyciągów, odpisów lub kopii.

Uzasadnienie

Stosownie do art. 29 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 159, z późn. zm.) – dalej u.p.p. podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych przechowuje dokumentację medyczną przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu. Od tej zasady przewidziane są cztery wyjątki:

- 30 lat przechowuje się dokumentację medyczną w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia. Wyjątek dotyczy głównie podmiotów leczniczych prowadzących działalność w zakresie lecznictwa szpitalnego, w którym występuje ryzyko zgonu pacjenta;

- 10 lat przechowuje się zdjęcia rentgenowskie, jeśli przechowywane są poza dokumentacją medyczną pacjenta. Jeżeli lekarz przechowuje zdjęcia RTG w dokumentacji pacjenta, zastosowanie znajdzie dłuższy, 20-letni okres przechowywania;

- 5 lat przechowuje się skierowania na badania lub zlecenia lekarza. Wyjątek adresowany jest głównie do podmiotów, które realizują skierowania na badania i zlecenia lekarskie czyli np. laboratorium.

- 22 lata przechowuje się dokumentację medyczną dotyczącą dzieci, które nie ukończyły drugiego roku życia.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 kwietnia 2008 r. o działalności leczniczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 618 z późn. zm.) zarówno podmioty lecznicze, jak i lekarze prowadzący praktykę zawodową mają obowiązek wskazać do rejestru podmiotów leczniczych oraz do rejestru praktyk zawodowych nie tylko dane dotyczące miejsca przechowywania dokumentacji medycznej, w okresie prowadzenia działalności leczniczej, ale także zobowiązani są wskazać miejsce jej przechowywania w przypadku likwidacji podmiotu leczniczego lub zakończenia praktyki zawodowej przez lekarza. W przypadku niewskazania przez lekarza miejsca przechowywania dokumentacji medycznej, jeśli wykreślenie z rejestru praktyk zawodowych następuje z urzędu, miejsce to wskazuje organ prowadzący rejestr (§ 76 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 177 z późn. zm.) - dalej r.d.m. Powyższy sposób postepowania należy uznać za właściwy w sytuacji, gdy mimo obowiązku wskazania przez lekarza miejsca przechowywania dokumentacji medycznej po zakończeniu działalności, brak będzie adnotacji, gdzie należy ją przechowywać np. lekarz zmarł, wówczas miejsce to powinien również wskazać organ prowadzący rejestr.

W przypadku podjęcia przez lekarza decyzji o zakończeniu działalności, w zakresie postępowania z dokumentacją medyczną, zastosowanie znajdzie § 77 r.d.m., zgodnie z którym w sytuacji zaprzestania wykonywania zawodu lekarza w ramach praktyki lekarskiej lekarz wydaje dokumentację medyczną za pokwitowaniem, na wniosek uprawnionych podmiotów, tj. pacjenta, jego przedstawiciela ustawowego, albo osoby upoważnionej przez pacjenta

Z art. 23 ust. 1 u.p.p. wynika, iż pacjent ma prawo dostępu do dokumentacji medycznej. Sposób, w jaki dostęp ten winien być realizowany określa art. 27 u.p.p., zgodnie z którym udostępnianie to realizowane jest w trzech formach:

- wglądu, w tym także do baz danych w zakresie ochrony zdrowia, w siedzibie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych;

- przez sporządzenie wyciągów, odpisów lub kopii;

- przez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeżeli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia oryginałów tej dokumentacji.

Anna Sokołowska

Odpowiedzi udzielono: 14 listopada 2015 r