Dla mikroklimatu zimnego oraz gorącego wartości najwyższych dopuszczalnych natężeń określone są w załączniku 2, lit. C do r.n.d.n. Aby określić wartości NDN, konieczne jest wyznaczenie wskaźnika PMV. Jest on wykorzystywany w ocenie, czy mamy do czynienia z mikroklimatem gorącym lub zimnym. Wskaźnik PMV można ustalić, gdy zostanie oceniona aktywność fizyczna człowieka, oporność cieplna odzieży i gdy zostaną zmierzone następujące parametry środowiska: temperatura powietrza, średnia temperatura promieniowania, prędkość ruchu powietrza i jego wilgotność. Elementy te określają odpowiednie Polskie Normy. W sytuacji, gdy:
-
wartość wskaźnika PMV jest w zakresie powyżej 2,0, mówimy o mikroklimacie gorącym,
-
wartość wskaźnika PMV jest w zakresie poniżej -2,0, mówimy o mikroklimacie zimnym.
Dla mikroklimatu gorącego ustalono dopuszczalną wartość wskaźnika obciążenia termicznego WBGT (wet bulb globe temperature). Wskaźnik WBGT obliczany jest na podstawie trzech podstawowych wielkości tj.: temperatury powietrza, średniej temperatury promieniowania, wilgotności bezwzględnej. Jest on podawany w stopniach Celsjusza dla pięciu różnych poziomów tempa metabolizmu organizmu (związanego z wielkością wysiłku fizycznego pracownika): spoczynek, praca lekka, umiarkowana, ciężka, bardzo ciężka.
W przypadku mikroklimatu zimnego, ustalono dwa wskaźniki (z uwagi na fakt, że oddziaływanie środowiska zimnego może prowadzić zarówno do miejscowego wychłodzenia, jak i oziębienia całego ciała):
-
wskaźnik WCI (wind chill index), służący do oceny miejscowego oddziaływania zimna na organizm człowieka;
-
wskaźnik IREQ (required clothing insulation), pozwalający na ocenę ogólnego oddziaływania środowiska zimnego na organizm człowieka przez określanie wartości izolacyjności termicznej odzieży zalecanej do pracy w danym środowisku.
Metody pomiaru powyższych wskaźników określają Polskie Normy.
Łukasz Wawszczak
