Odpowiedź: wyznaczając różnice kursowe przy leasingu finansowym, w części kapitału, należy porównywać kwotę zapłaty (w przeliczeniu na PLN) z wartością początkową. Inne różnice kursowe (od kapitału) nie powinny być uznawane za podatkowe.

Uzasadnienie: podatnik podatku dochodowego, który wybrał tzw. podatkową metodę wyznaczania różnic kursowych powinien definiować i rozliczać je w sposób przewidziany w art. 15a ust. 2 i 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej u.p.d.o.p.
W powołanych powyżej regulacjach ustawodawca podatkowy zamieścił zamknięty katalog przypadków, w których powstają różnice kursowe oraz wskazał w jaki sposób winny one być ustalane.
Zgodnie z dyspozycją tych przepisów dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:
1) przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
2) poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
3) otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5,
4) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni,
5) kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.
O ujemnych różnicach kursowych można mówić w analogicznych sytuacjach jak zostały opisane powyżej, ale gdy przy zastosowaniu tak zdefiniowanych metod podatnik poniesie stratę ekonomiczną.
Wyjaśnić należy, że w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., definiując pojęcie kosztów uzyskania przychodu prawodawca zestawia obok siebie pojęcia "kosztu uzyskania przychodu" oraz "poniesienie kosztu" wskazując, iż "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu (...)". Z kolei w regulacjach dotyczących różnic kursowych zostało wyraźnie zastrzeżone, że na potrzeby ustalania różnic kursowych za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Takie zestawienie obok siebie - a przez to ich odróżnienie - pojęć "koszty uzyskania przychodu" oraz "koszt poniesiony", w połączeniu z definicją poniesienia kosztu (patrz art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.) uzasadnia tezę, iż koszt poniesiony, o którym mowa w przepisach dotyczących różnic kursowych nie musi być kosztem uzyskania przychodu, jednak musi być istotny podatkowo. W konsekwencji, jeżeli chodzi o różnice kursowe od środków trwałych przy zapłacie po przyjęciu składnika majątku do używania, należy wyznaczać je odnosząc zapłaty do momentu przyjęcia składnika majątku do używania. Biorąc pod uwagę powyższe i pamiętając, że przy leasingu finansowym przedmiot leasingu jest środkiem trwałym korzystającego (zatem kosztem jest amortyzacja a rata stanowi koszt jedynie w części odsetkowej), definiując różnice kursowe od leasingu finansowego, w części kapitału, należy porównywać kwotę zapłaty (w przeliczeniu na PLN) z wartością początkową (w PLN).
Inne różnice (od kapitału) nie powinny być uznawane za podatkowe (w części odsetkowej różnice są wyznaczane poprzez odniesienie: księgowanie noty a zapłata raty).