Przepisy Działu II Rozdziału II rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) - dalej r.w.t. mają na celu unormowanie zagadnień związanych z zapewnieniem odpowiedniego dostępu komunikacyjnego, zarówno dla pieszych, jak i dla pojazdów mechanicznych. W tym zakresie przepisy te stanowią realizację art. 5 ust. 1 pkt 1a i pkt 9 ustawy z dnia z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) – dalej pr. bud., zgodnie z którym obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając bezpieczeństwo użytkowania obiektu oraz poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej. Przepisy omówione poniżej umożliwiają zatem ustalenie podstawowych zasad dotyczących zapewnienia odpowiedniej komunikacji pieszej i zmechanizowanej dla planowanej inwestycji budowlanej. Określenie precyzyjnych parametrów dla dojść i dojazdów zostało częściowo rozwiązane poprzez odesłanie do zewnętrznych aktów prawnych odnoszących się do tematyki związanej z bezpieczeństwem pożarowym obiektów budowlanych.

Ogólne wytyczne techniczno - budowlane dotyczące dojść i dojazdów do nieruchomości - § 14

Zgodnie z § 14 ust. 1 r.w.t. do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych.

Jednocześnie przepis ten stanowi, że szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m.

Wyżej powołane uregulowanie odnosi się do pojęć, które znajdują swoje definicje w przepisach. @page_break@

Są to:
a) działka budowlana – pojęcie to zdefiniowane zostało w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) – dalej u.p.z.p. Zgodnie z art. 2 pkt 12 u.p.z.p. przez pojęcie działki budowlanej rozumieć należy nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego; alternatywna definicja działki budowlanej sformułowana została w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) – dalej u.g.n.; zgodnie z art. 4 pkt 3a u.g.n. przez działkę budowlaną rozumieć należy zabudowaną działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce; mimo częściowego pokrywania się zakresów wskazanych wyżej definicji, dla potrzeb prawidłowej interpretacji uregulowań r.w.t. właściwsze wydaje się zastosowanie pierwszej z definicji, zawartej w przepisach u.p.z.p.
b) budynki i urządzenia – dostęp do drogi publicznej (zgodnie z definicją, o której szerzej mowa w pkt c) poniżej) powinien być zapewniony nie tylko w odniesieniu do działki budowlanej ale i do budynków i urządzeń; w tym przypadku pojęcia te należy interpretować zgodnie z art. 3 pkt 2 i pkt 9 ustawy pr. bud.
c) dostęp do drogi publicznej – zgodnie z art. 2 pkt 14 u.p.z.p. przez pojęcie dostępu do drogi publicznej rozumieć należy bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności (np. służebności drogi koniecznej); dostęp zapewniony ma być do „drogi publicznej", nie zaś do drogi, która statusu tego nie posiada tj. do drogi wewnętrznej;
d) jezdnia – zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19 poz. 115 z późn. zm.) – dalej u.d.p., jezdnią jest część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów; o definicji tej pamiętać należy uwzględniając szerokość minimalną drogi – jezdnia (nie droga) ma mieć minimum 3 metry.

Przepis § 14 ust. 1 r.w.t. potwierdza wyrażoną wielokrotnie w przepisach zasadę, zgodnie z którą dostęp do drogi publicznej stanowi jedną z podstawowych przesłanek wykorzystywania nieruchomości na cele budowlane. W kontekście wyżej powołanych przepisów odrębnych stwierdzić należy, że w przypadku działki budowlanej dostęp do drogi publicznej stanowi bezwzględną konieczność, i zapewniony musi być - jeśli nie bezpośrednio z konkretnej nieruchomości - to chociażby pośrednio, poprzez ustanowienie odpowiednich służebności drogowych.

Przepis § 14 ust. 1 r.w.t. odnosi się również do przepisów odrębnych – nie wskazując jednocześnie na konkretne uregulowania, które w tym przypadku mieć będą zastosowanie. W kontekście treści przepisu rozumieć należy, że przepisami odrębnymi, o których w tym zakresie mowa, będą m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. Nr 124, poz. 1030 z późn. zm.) – dalej r.d.p. Przepisy r.d.p. (§ 12 i nast.) określają szczegółowo warunki, które spełniać powinny drogi pożarowe, z uwzględnieniem różnych kryteriów różnicujących (ze względu na strefę pożarową, zagrożenie ludzi, powierzchnię budynku, wysokość obiektu etc.). Przepisy r.d.p. przewidują też szczególne, wobec minimalnego parametru szerokości jezdni wskazanego w omawianym przepisie, wymogi w odniesieniu do szerokości dróg pożarowych, przejazdów na dziedzińce, czy wysokości prześwitów w estakadach, wiaduktach i przejściach.
(...)

Pełna treść komentarza dostępna jest w programie Serwis Budowlany>>