Wnioskodawca zwrócił się do zwrócił się do zarządu geodezji i katastru miejskiego o przywrócenie w granicach działki ewidencyjnej zaliczenia jego działki do grupy użytków gruntowych - grunty orne klasy VI (RVI).

Prezydent miasta wszczął postępowanie administracyjne w celu ustalenia, czy wykazany sposób użytkowania spornego gruntu jest prawidłowy. Po przeprowadzonych oględzinach prezydent wyjaśnił, iż w sprawie zaszła konieczność sprostowani wadliwego zapisu dotyczącego użytku gruntowego w granicach działki wnioskodawcy. W związku z dokonanymi ustaleniami stwierdzono, że przywrócenie w ewidencji wpisu użytku grunty orne klasy VI (RVI) jest niemożliwe, a obecny sposób użytkowania pozwala zaliczyć grunt wnioskodawcy do terenów rekreacyjno - wypoczynkowych (Bz). Przedmiotowa działka bowiem, jak i działka sąsiednia należąca również do wnioskodawcy, porośnięte są kilkunastoletnimi sosnami samosiejkami oraz krzewami, które uniemożliwiają prowadzenie na gruncie produkcji rolniczej i doprowadziły do faktycznego wyłączenia gruntu z produkcji rolniczej. Ponadto, zadrzewionej części gruntu nie można zaliczyć do gruntów zadrzewionych i zakrzewionych (Lz) ze względu na powierzchnię użytku, która przewyższa powierzchnię 0,10 ha dopuszczalną dla tego rodzaju użytku. Wnioskodawca wniósł odwołanie zarzucając błędy co do dokonanych ustaleń faktycznych dotyczących zagospodarowania przedmiotowej działki. Podniósł, iż w rzeczywistości obszar porośnięty drzewami jest znacznie mniejszy niż utrzymuje organ.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.) ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty. Jednocześnie § 9 ust. rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 z 2001 r.) stanowi, że działkę ewidencyjną stanowi ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych.

Sąd podkreślił, iż pojęcia działki ewidencyjnej nie można utożsamiać z pojęciem użytku gruntowego, albowiem pojęcie działki ewidencyjnej odnosi się do stanu prawnego danego terenu, zaś pojęcie użytku gruntowego do faktycznego sposobu użytkowania określonego obszaru gruntu. Na jednej działce ewidencyjnej mogą się znajdować grunty zaliczone do różnych użytków gruntowych oraz, że określony użytek gruntowy może swoim zasięgiem obejmować tereny położone w granicach więcej niż jednej działki ewidencyjnej i to zarówno całe działki ewidencyjne jak i ich fragmenty. Zdaniem WSA pominięto fakt, iż skarżący w pismach procesowych wskazywał na uzyskanie zgody na wycięcie 31 spośród 73 drzew rosnących na sąsiadujących ze sobą działkach oraz na fakt, iż część z tych drzew faktycznie już wyciął. W opinii WSA zaskarżona decyzja oraz utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji zapadły co najmniej przedwcześnie i nie zostały oparte o kompletny materiał dowodowy.

WSA przypomniał, iż ustawa z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w art. 2 pkt 8 definiuje ewidencję gruntów i budynków (kataster nieruchomości) - jako jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami lub lokalami. Również rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 z 2001 r.) nakłada na starostę jako organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków, m.in. obowiązek utrzymania operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, przy czym dane zawarte w ewidencji podlegają aktualizacji z urzędu. Z powyższych regulacji wyprowadzić można zasadę utrzymywania ewidencji gruntów w stanie aktualności, która to zasada uniemożliwia wprowadzanie do operatu ewidencyjnego zapisów dotyczących występujących na działce użytków gruntowych, nie według aktualnego stanu terenu, lecz według stanu użytku gruntowego istniejącego na działce kilkanaście, czy kilkadziesiąt lat wcześniej. Wprowadzenie do ewidencji gruntów użytku gruntowego obrazującego stan sprzed co najmniej 15 lat jawnie pozostawałoby w sprzeczności z rzeczywistym charakterem aktualnego użytku gruntowego na tym obszarze, stwierdzonym chociażby w wyniku oględzin, które zgodnie z § 35 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków także są źródłami danych ewidencyjnych – uznał WSA w Poznaniu.

Na podstawie: Wyrok WSA w Poznaniu z 19 września 2012 r., sygn. akt II SA/Po 602/12, nieprawomocny