(C/2024/5412)Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2024 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: K.-P. Wojcik, H. Ehlers, D. Ceran i C. De Falco, pełnomocnicy oraz H.G. Kamann i P. Gey, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Volkskreditbank AG, Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszącego odwołanie
Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) wnosi o:
- uchylenie wyroku Sądu z dnia 3 lipca 2024 r. w sprawie Volkskreditbank/SRB, T-406/22 1 ,
- oddalenie skargi lub, ewentualnie, przekazanie jej Sądowi do ponownego rozpoznania,
- ewentualnie, utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji przez okres 30 miesięcy od daty wydania wyroku w niniejszym postępowaniu odwoławczym,
oraz
- obciążenie skarżącej kosztami postępowania zarówno w pierwszej, jak i w drugiej instancji
Zarzuty i główne argumenty
W opinii Jednolitej Rady ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) należy uchylić zaskarżony wyrok, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji SRB z dnia 11 kwietnia 2022 r. 2 w sprawie obliczenia składek ex ante na rzecz Jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w zakresie, w jakim dotyczy ona Volkskreditbank. W tym względzie SRB podnosi łącznie pięć zarzutów.
Po pierwsze, SRB twierdzi, że stwierdzenia Sądu zawarte w pkt 23-43, a w szczególności w pkt 32-41 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi powierzenie Radzie uprawnień wykonawczych na podstawie art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 3 nie jest wystarczająco umotywowane jako "należycie uzasadniony przypadek" w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE, są błędne. Sąd przekroczył kryteria ocenne wymagane w orzecznictwie i pominął uzasadnienie zawarte w motywie 114 rozporządzenia nr 806/2014, które należy oceniać w jego odpowiednim kontekście.
Po drugie, SRB twierdzi, że Sąd dokonał błędnej wykładni art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 i błędnie zrozumiał art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/81 4 w ramach stwierdzeń zawartych w pkt 45-87 zaskarżonego wyroku. W szczególności Sąd naruszył prawo, kwalifikując art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 jako zmianę metody obliczania przewidzianej w art. 70 ust. 1 i 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014, pomijając przejściowy charakter tego przepisu.
Po trzecie, SRB zarzuca Sądowi błędną wykładnię art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014. Sąd stwierdził, że SRB powinna była oszacować prognozowany poziom docelowy "z należytą starannością" i "zachowawczo" (pkt 125-126 zaskarżonego wyroku). Zasadniczo oznacza to, że SRB powinna była celowo i znacznie przeszacować poziom docelowy, aby zapewnić łączną zgodność z pułapem 12,5 % i zasadą, że poziom docelowy musi osiągnąć 1 % gwarantowanych depozytów w unii bankowej na koniec okresu początkowego (zasada 1 %). Podejście to narusza zasady pewności prawa, dobrej administracji i proporcjonalności, jest niezgodne z doktryną Meroniego i pozostaje wewnętrznie sprzeczne.
Po czwarte, SRB zarzuca, że Sąd w pkt 114-127 - opierając się na rzekomo jasnym i jednoznacznym brzmieniu - dokonał błędnej wykładni art. 70 ust. 2 pkt 1 i 4 rozporządzenia nr 806/2014, wedle której pułap 12,5 % musi być ściśle stosowany we wszystkich okolicznościach w okresie początkowym. Uzasadnienie tego stwierdzenia jest sprzeczne, stanowi błędne koło, a ponadto wykładnia Sądu pomija kontekst i cel normy.
Po piąte, SRB twierdzi, że Sąd naruszył prawo i nie ocenił należycie okoliczności faktycznych i prawnych, które istniały w momencie wydania zaskarżonej decyzji. Sąd ocenił raczej kwestię, czy SRB może jednocześnie przestrzegać zarówno pułapu 12,5 %, jak i zasady 1 % na podstawie opcji, która istniała tylko w 2016 r., a mianowicie przeszacowania prognozowanego poziomu docelowego od początku okresu początkowego, a tym samym zastosował nieprawidłową podstawę oceny.
