(Sprawa C-821/21 1 , Club La Costa i in.)[Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja i uznawanie orzeczeń sądowych oraz ich wykonywanie w sprawach cywilnych i handlowych - Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 - Jurysdykcja szczególna - Jurysdykcja w sprawach umów zawieranych przez konsumentów - Artykuł 18 ust. 1 - Pojęcie "kontrahenta" - Artykuł 63 - Siedziba osoby prawnej - Rozporządzenie (WE) nr 593/2008 - Prawo właściwe dla zobowiązań umownych - Wybór prawa właściwego - Artykuł 3 - Swoboda wyboru - Artykuł 6 - Umowy konsumenckie - Granice - Umowa zawarta z konsumentem obejmująca prawa do korzystania w oznaczonym czasie z mieszkań turystycznych w systemie punktów]
(C/2023/485)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2023 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 2 de Fuengirola
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: NM
Strona pozwana: Club La Costa (UK) plc, sucursal en España, CLC Resort Management Ltd, Midmark 2 Ltd, CLC Resort Development Ltd, European Resorts & Hotels SL
Sentencja
1) Artykuł 18 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych
należy interpretować w ten sposób, że:
zawarte w tym przepisie wyrażenie "kontrahent" należy rozumieć jako obejmujące wyłącznie osobę fizyczną lub prawną będącą stroną danej umowy i nieobejmujące innych osób niezwiązanych z tą umową, nawet jeśli są powiązane z tą osobą.
2) Artykuł 63 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1215/2012
należy interpretować w ten sposób, że:
ustalenie zgodnie z tym przepisem miejsca zamieszkania "kontrahenta" w rozumieniu art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia nie ogranicza wyboru, z którego może skorzystać konsument na podstawie tego art. 18 ust. 1. W tym względzie wyjaśnienia zawarte w art. 63 ust. 2 dotyczące pojęcia "siedziby statutowej" stanowią autonomiczne definicje.
3) Artykuł 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I)
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi on na przeszkodzie klauzuli wyboru prawa właściwego zawartej w ogólnych warunkach umowy lub w odrębnym dokumencie, do którego umowa ta odsyła i który został przekazany konsumentowi, pod warunkiem że klauzula ta informuje konsumenta o tym, że korzysta on w każdym razie na podstawie art. 6 ust. 2 tego rozporządzenia z ochrony, jaką zapewniają mu bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa państwa, w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.
4) Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia nr 593/2008
należy interpretować w ten sposób, że:
jeżeli umowa konsumencka spełnia warunki określone w tym przepisie oraz w braku ważnego wyboru prawa właściwego dla tej umowy, prawo to należy ustalić zgodnie ze wspomnianym przepisem, na który mogą powoływać się obie strony tej umowy, w tym również przedsiębiorca, i to niezależnie od okoliczności, że prawo właściwe dla tej umowy zgodnie z art. 3 i 4 tego rozporządzenia może być korzystniejsze dla konsumenta.
