Język postępowania: włoski(2022/C 266/15)
(Dz.U.UE C z dnia 11 lipca 2022 r.)
Sąd odsyłający
Corte suprema di cassazione
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca skargę kasacyjną: Fallimento Villa di Campo Srl
Druga strona postępowania: Agenzia delle Entrate
Pytanie prejudycjalne
Czy art. 5 ust. 8 dyrektywy 77/388/EWG 1 i art. 19 dyrektywy 2006/112/WE 2 sprzeciwiają się przepisowi prawa krajowego takiemu jak art. 20 decreto del Presidente della Repubblica (dekretu prezydenta republiki) nr 131 z dnia 26 kwietnia 1986 r., zmieniony przez art. 1 ust. 87 lit. a) pkt 1 i 2 ustawy nr 205 z dnia 27 grudnia 2017 r. oraz przez art. 1 ust. 1084 ustawy nr 145 z dnia 30 grudnia 2018 r., który nakłada na organ administracji podatkowej obowiązek kwalifikacji transakcji dokonanej między stronami wyłącznie na podstawie elementów tekstowych zawartych w umowie, zakazując powoływania się na elementy pozatekstowe (nawet jeśli elementy te obiektywnie istnieją i są udowodnione), co prowadzi do całkowitego wykluczenia możliwości udowodnienia przez organ administracji podatkowej, że dana transakcja gospodarcza, stanowiąca zbycie przedsiębiorstwa i będąca sama w sobie nierozerwalną, została w rzeczywistości sztucznie rozdzielona na kilka świadczeń - wiele dostaw towarów - i w konsekwencji do uznania odliczenia VAT bez spełnienia przesłanek określonych w prawie Unii Europejskiej?
1 Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1).
2 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1)
