Język postępowania: francuski(2020/C 77/37)
(Dz.U.UE C z dnia 9 marca 2020 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: V. Montebello-Demogeot, I. Lázaro Betancor, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: UZ
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W pierwszym zarzucie odwołania, dotyczącym naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia, Parlament twierdzi, że Sąd nieprawidłowo przyjął, że prowadzone dochodzenia cechowały się brakiem obiektywnej bezstronności. Okoliczność, że jeden z prowadzących dochodzenie miał wcześniej ograniczoną znajomość faktów nie mogła powodować uzasadnionej wątpliwości co do jego bezstronności, ponieważ wątpliwość tę mógł zneutralizować udział w tym samym dochodzeniu większej liczby je prowadzących. Sąd rozpatrujący sprawę co do istoty nawet nie wziął tej okoliczności pod uwagę. Wreszcie Sąd nie zbadał ani nie uzasadnił, w jaki sposób domniemany brak obiektywnej bezstronności mógł w tym kontekście prowadzić do odmiennego rezultatu, zgodnie z wymaganiami orzecznictwa.
Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia we wniosku stwierdzającym naruszenie zasady równości broni podczas prac komisji dyscyplinarnej. Parlament podnosi, że sąd rozpatrujący sprawę co do istoty pominął elementy stanu faktycznego, błędnie orzekając, że organ powołujący był reprezentowany przez dwie osoby, podczas gdy skarżąca korzystała z równoważnych praw, gdyż towarzyszył jej adwokat. Parlament uważa, że Sąd niesłusznie oddalił się od własnego orzecznictwa dotyczącego stosowania zasady równości broni w sprawach administracyjnych i zaniechał zbadania, czy w braku tej domniemanej nieprawidłowości procedura mogłaby doprowadzić do odmiennego rezultatu.
W zarzucie trzecim, dotyczącym naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia we wniosku przyjmującym naruszenie prawa skarżącej do bycia wysłuchaną, Parlament podnosi, że skarżąca została należycie wysłuchana, po pierwsze ustnie, na podstawie upoważnienia organu powołującego, a po drugie, poprzez przekazania swoich uwag na piśmie po przesłuchaniu. Ponieważ upoważnienie jest przewidziane w wewnętrznym uregulowaniu i stosuje się je tylko wtedy, gdy wydający upoważnienie organ powołujący nie jest w stanie działać osobiście z powodów służbowych, Sąd naruszył prawo, uznając, że nie przestrzegano art. 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego. Ponadto Parlament zarzuca błędne zakwalifikowanie obniżenia zaszeregowania z grupy AD 13 do AD 12 jako surową karę, powodującą utratę stanowiska kierowniczego. Wreszcie Parlament podnosi, że sąd rozpoznający sprawę co do istoty nie zbadał, czy w sytuacji gdyby skarżąca została przesłuchana bezpośrednio przez organ powołujący, byłaby w stanie przedstawić elementy inne niż te zawarte w aktach oraz w jakim zakresie decyzja organu powołującego rzeczywiście mogłaby się różnić.
