Język postępowania: litewski(2016/C 027/84)
(Dz.U.UE C z dnia 25 stycznia 2016 r.)
Strony
Strona skarżąca: LL (Wilno, Litwa) (przedstawiciel: adwokat J. Petrulionis)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.
Prawidłowość płatności oraz ważność i zgodność z prawem jej odzyskania
Skarżący utrzymuje, że w decyzji D(2014) 15503 sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego całkowicie bezpodstawnie i niezgodnie z prawem uznał, że kwota 37 728 EUR została nienależnie wypłacona skarżącemu oraz bezpodstawnie i niezgodnie z prawem w świetle art. 68 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego i art. 80 zasad stosowania rozporządzenia finansowego polecił księgowemu Parlamentu Europejskiego, aby odzyskał od skarżącego kwotę 37 728 EUR i zgodnie z przewidzianą procedurą powiadomił o tym skarżącego poprzez wystawienie noty debetowej nr 2014-575.
Według skarżącego wydając tę decyzję sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego wziął pod uwagę jedynie dwa elementy, a mianowicie sprawozdanie OLAF i okoliczność, że skarżący nie dostarczył dowodu na to, że wypłacona kwota została wykorzystana zgodnie z jej przeznaczeniem. Skarżący podnosi, że nie zgromadzono jednak żadnych informacji, które potwierdzałyby, że wykorzystał on otrzymaną płatność do celów innych niż ten, do którego była ona przeznaczona, a tym samym naruszono art. 14 przepisów dotyczących kosztów i dodatków dla posłów Parlamentu Europejskiego.
Termin przedawnienia oraz zastosowanie zasad rozsądnego terminu, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań
Skarżący twierdzi, że w decyzji D(2014) 15503 sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego i w nocie debetowej nr 2014-575 nie zachowano terminu przedawnienia przewidzianego w art. 81 rozporządzenia finansowego i w art. 93 zasad stosowania rozporządzenia finansowego, a także że nie zostały spełnione wymogi wynikające z zasad rozsądnego terminu, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań.
Według skarżącego właściwe instytucje Unii w sposób bezpodstawny i niesprawiedliwy oraz przez nieracjonalnie długi okres zwlekały z wykonywaniem swych kompetencji i podejmowaniem stosownych decyzji. W ten sposób naruszone zostały prawa skarżącego, w tym prawo do obrony i należyte wykonywanie tego prawa, gdyż ze względu na długi okres, jaki upłynął pomiędzy objętymi dochodzeniem wydarzeniami a podjęciem stosownych decyzji skarżący został obiektywnie pozbawiony możliwości skutecznej obrony przed stawianymi mu zarzutami, przedstawienia dowodów i podjęcia wszelkich innych koniecznych środków w celu zapewnienia, aby badana sprawa została rozstrzygnięta w sposób sprawiedliwy.
