Język postępowania: angielski(2016/C 260/43)
(Dz.U.UE C z dnia 18 lipca 2016 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Armati, T. Maxian Rusche, B. Stromsky, K. Walkerová, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Frucona Košice a.s.
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
Tytułem ewentualnym Komisja wnosi o:
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem Komisji należy uchylić zaskarżony wyrok z następujących powodów, dotyczących przede wszystkim możliwości zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego, a także zastosowania tego kryterium.
W zakresie dotyczącym możliwości zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego Komisja podnosi trzy zarzuty. Pierwszy z nich dotyczy błędnej interpretacji spornej decyzji, drugi - naruszenia prawa przy wykładni art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie dotyczącym możliwości zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego, a trzeci - błędnego zastosowania zasady dotyczącej powagi rzeczy osądzonej.
Sąd w zaskarżonym wyroku uznał, że kryterium wierzyciela prywatnego znajduje zastosowanie nawet wówczas, gdy państwo członkowskie podnosi w trakcie postępowania administracyjnego i popiera szczegółowymi argumentami to, iż organ władzy publicznej nie działał w oparciu o względy, którymi kierowałby się podmiot prywatny, podczas gdy strona zainteresowana w postępowaniu administracyjnym twierdzi coś dokładnie przeciwnego. Komisja interpretuje orzecznictwo w taki sposób, że, jeśli chodzi o możliwość zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego, kluczowe znaczenie ma stanowisko zajmowane przez państwo członkowskie.
W zakresie dotyczącym zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego Komisja podnosi dwa zarzuty. Pierwszy z nich dotyczy naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w zakresie dotyczącym zastosowania kryterium wierzyciela prywatnego. W drugim zarzucie Komisja podnosi, że Sąd dopuścił się błędu w interpretacji obowiązku przeprowadzenia starannego i bezstronnego dochodzenia w przedmiocie pomocy państwa na podstawie art. 107 ust. 1 TFUE.
Sąd zwraca się do Komisji o zrekonstruowanie z urzędu zachowania hipotetycznego idealnego, racjonalnego i w pełni poinformowanego wierzyciela. Żądanie to jest podnoszone ponadto niezależnie od tego, co dane państwo członkowskie stwierdziło czy też uczyniło. Komisja interpretuje orzecznictwo w taki sposób, że ustanawia ono wymóg, aby przed dokonaniem oceny nie zbierała ona dowodów i informacji, które zebrałby racjonalny wierzyciel prywatny, choć nie uczyniłby tego dany organ władzy publicznej. Jej zadanie ogranicza się raczej do sprawdzenia tego czy, subiektywnie rzecz biorąc, organ władzy publicznej, w oparciu o jej zachowanie oraz dowody i informacje, jakimi rzeczywiście dysponowała ona w momencie wydawania decyzji, zachowałby się jak wierzyciel prywatny znajdujący się sytuacji najbardziej zbliżonej do tej, w której znajdował się organ władzy publicznej w momencie wydawania decyzji o przyznaniu danego środka.
