Skarga wniesiona w dniu 6 stycznia 2011 r. - Air Canada przeciwko Komisji(Sprawa T-9/11)
(2011/C 72/42)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 5 marca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Air Canada (Saint Laurent, Kanada) (przedstawiciele: J. Pheasant i T. Capel, Solicitors)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji, w tym art. 2 i 3 lub tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności części decyzji zgodnie z art. 263 TFUE;
– stwierdzenie nieważności grzywny lub tytułem żądania ewentualnego obniżenie kwoty grzywny, w tym obniżenie jej do zera zgodnie z art. 261 TFUE;
– nakazanie Komisji podjęcia środków które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału zgodnie z art. 266 TFUE;
– obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Air Canada w związku z niniejszą skargą oraz na wszystkich dalszych etapach postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi sześć zarzutów:
1) Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia przysługującego skarżącej prawa do obrony ze względu na dokonanie przez Komisję istotnych zmian w decyzji w stosunku do pisma w sprawie przedstawienia zarzutów i oparcie się w niej na nowej ocenie okoliczności faktycznych i prawnych co do których skarżącej nie zapewniono możliwości bycia wysłuchaną.
2) Drugi zarzut opiera się na następujących twierdzeniach:
– podstawę decyzji stanowią niedopuszczalne dowody ponieważ istotne dowody przeciwko skarżącej na jakich opiera się w tej decyzji Komisja są niedopuszczalne,
– uwzględniając pewne dowody przeciwko skarżącej i jednocześnie uznając takie same lub zasadniczo podobne dowody przeciwko innym adresatom pisma w sprawie przedstawienia zarzutów za niewystarczające do udowodnienia naruszenia oraz nie biorąc pod uwagę sprostowań dotyczących okoliczności faktycznych i wyjaśnień ze strony skarżącej, Komisja naruszyła przewidzianą w prawie UE zasadę równego traktowania oraz nie zastosowała prawidłowych standardów dowodowych zgodnie z prawem UE.
3) W trzecim zarzucie skarżąca twierdzi, że nie uczestniczyła w naruszeniu ponieważ:
– w art. 2 i 3 rozstrzygnięcia decyzji brak jest stwierdzenia, iż skarżąca uczestniczyła w jednolitym i ciągłym naruszeniu opisanym w uzasadnieniu;
– Komisja nie spełniła istotnych warunków prawnych przewidzianych w art. 101 ust. 1 TFUE i w mającym zastosowanie orzecznictwie, aby móc przypisać skarżącej odpowiedzialność za jednolite i ciągłe naruszenie;
– na podstawie dowodów, które w świetle drugiego zarzutu Komisja może zgodnie z prawem uwzględnić dla celów ponownej oceny zarzutów przeciwko skarżącej, decyzja nie wykazuje popełnienia przez skarżącą żadnego naruszenia.
4) Czwarty zarzut dotyczy braku ustalenia lub ewentualnie prawidłowego ustalenia rynku właściwego z naruszeniem ustanowionego w orzecznictwie UE mającego zastosowanie obowiązku prawnego a w szczególności z naruszeniem zasad pewności prawa i proporcjonalności.
5) W piątym zarzucie skarżąca podnosi, iż powinna zostać stwierdzona nieważność grzywny w całości lub ewentualnie powinna ona zostać znacznie obniżona (nawet do zera) z uwagi na inne zarzuty i na niezastosowanie przez Komisję przewidzianej w prawie UE zasady równego traktowania przy ocenie wysokości grzywny.
6) Szósty zarzut dotyczy braku uzasadnienia z naruszeniem obowiązku uzasadnienia zgodnie z art. 296 TFUE.
