Skarga wniesiona w dniu w dniu 7 stycznia 2011 r. - Bank Melli Iran przeciwko Radzie(Sprawa T-7/11)
(2011/C 63/58)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 26 lutego 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Bank Melli Iran (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci L. Defalque i S. Woog)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności pkt 5 części B załącznika do decyzji Rady 2010/644/WPZiB z dnia 25 października 2010 r zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającej wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB(1), oraz pkt 5 części B załącznika VIII do rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007(2) i stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie Rady z dnia 28 października 2010 r.
– stwierdzenie, że art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r.(3) oraz art. 16 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Rady (EU) nr 961/2010 są niezgodne z prawem i nie mają zastosowania w odniesieniu do skarżącej; oraz
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.
1) Zarzut pierwszy, w którym skarżąca podnosi naruszenie art. 215 ust. 2 i 3 TFUE oraz art. 40 TUE, co stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego ze względu na to, że:
– Rada ds. WPZiB przyjęła środki ograniczające bez pozostawienia jakichkolwiek uprawnień dyskrecjonalnych Radzie.
– decyzja 2010/413, która jest podstawą rozporządzenia nr 961/2010 opiera się błędnie na art. 29 TUE, ponieważ nie określa ona podejścia Unii do danego problemu o charakterze geograficznym lub przedmiotowym, jak tego wymaga art. 29 TUE, lecz nakłada konkretne obowiązki na państwa członkowskie i osoby podlegające ich jurysdykcji;
– rozporządzenie nr 961/2010 nie zawiera niezbędnych przepisów w zakresie gwarancji prawnych z naruszeniem art. 215 ust. 3 TFUE.
2) Zarzut drugi, w którym skarżąca podnosi, że ustawodawca Unii Europejskiej popełnił błąd w wyborze podstawy prawnej zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia, ze względu na to, że zastosowano sankcje wobec skarżącej i powiązanych z nią podmiotów, a mianowicie osób prawnych i podmiotów innych niż państwa, które nie figurują na liście Rady Bezpieczeństwa ONZ. W tym zakresie skarżąca utrzymuje, że:
– chociaż wybór podstawy prawnej art. 29 TUE i art. 215 TFUE jest uzasadniony w sytuacji, kiedy instytucje Unii wdrażają rezolucję ONZ, to nie jest on koniecznie uzasadniony w przypadku przyjmowania środków administracyjnych, takich jak zamrożenie funduszy osób prawnych i podmiotów innych niż państwa;
– zaskarżone akty winny były zostać wydane na podstawie art. 75 TFUE przy udziale Parlamentu Europejskiego w ramach procedury współdecydowania.
3) Zarzut trzeci, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja i zaskarżone rozporządzenie zostały wydane z naruszeniem zasad równości i niedyskryminacji, ze względu na to, że podobne decyzje zostały wydane na innej podstawie prawnej, takiej jak art. 75 TFUE, a w konsekwencji w ramach procedury obejmującej gwarancje prawne ustanowionej przez Parlament i Radę, co nie miało miejsca w przypadku zaskarżonych aktów dotyczących skarżącej.
4) Zarzut czwarty, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżone akty zostały wydane z naruszeniem jej prawa do obrony, a w szczególności jej prawa do rzetelnego procesu, ze względu na to, że:
– skarżącej nie przedstawiono żadnego dowodu czy dokumentu na poparcie twierdzeń Rady z uwagi na to, że dodatkowe twierdzenia przedstawione w 2009 r. w odniesieniu do decyzji z 2008 r. i potwierdzone w 2010 r. były bardzo niejasne, mało zrozumiałe, tak że prawdopodobnie nie jest możliwe, aby skarżąca mogła się do nich ustosunkować.
– skarżącej odmówiono dostępu do dokumentów oraz prawa do bycia wysłuchanym.
– zaskarżone akty nie są wystarczająco uzasadnione co narusza skarżącej prawo do skutecznej ochrony sądowej.
5) Zarzut piąty, w którym skarżąca utrzymuje, że zaskarżone akty, z tych samych powodów, które zostały określone w zarzucie czwartym, stanowią naruszenie zasad dobrej administracji i ochrony uzasadnionych oczekiwań.
6) Zarzut szósty, w którym skarżąca utrzymuje, że Rada nie przekazała jej swojej decyzji wraz z uzasadnieniem w odniesieniu do umieszczenia skarżącej w wykazie, co stanowi naruszenie art. 36 ust. 3 i 36 ust. 4 rozporządzenia nr 961/2010, które przewiduje, że Rada dokonuje przeglądu swej decyzji, gdy zostaną zgłoszone uwagi.
7) Siódmy zarzut, w którym skarżąca podnosi oczywisty błąd w wykładni oraz nadużycie władzy przy zastosowaniu w odniesieniu do skarżącej decyzji Rady 2010/413 z dnia 26 lipca 2010 r., ze względu na to, że Rada dokonała błędnej wykładni art. 20 ust. 1 lit. b) tejże decyzji, decydując, że działalność skarżącej, w postaci w jakiej została opisana w zaskarżonych aktach, spełnia przesłanki jej uznania za działalność, która winna stać się przedmiotem sankcji.
8) Zarzut ósmy, w którym skarżąca podnosi naruszenie zasady proporcjonalności i jej prawa własności, ze względu na to, że Rada nie wzięła pod uwagę decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ, co skutkowałoby niemożnością zastosowania art. 20 ust. 1 lit. b) decyzji Rady 2010/413 z dnia 26 lipca 2010 r.
______
(1) Dz.U L 281, s. 81.
(2) Dz.U. L 281, s.1.
(3) Decyzja Rady z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).
