Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 września 2010 r. w sprawie T-135/08 Schniga przeciwko CPVO - Elaris i Brookfield New Zealand (Gala Schnitzer), wniesione w dniu 17 grudnia 2010 r. przez Brookfield New Zealand Ltd, Elaris SNC(Sprawa C-534/10 P)
(2011/C 38/03)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 5 lutego 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Brookfield New Zealand Ltd, Elaris SNC (przedstawiciel: M. Eller, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin, Schniga GmbH
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu;
– przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania bądź ewentualnie wyrokiem ostatecznym oddalenie skargi strony skarżącej Schniga GmbH i w rezultacie potwierdzenie decyzji Izby Odwoławczej CPVO z dnia 21 listopada 2007 r. w sprawach A-003/2007 i A-004/2007;
– zasądzenie zwrotu kosztów.
Zarzuty i główne argumenty
Strona wnosząca odwołanie wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku na następujących podstawach:
I. Niedopuszczalność trzeciego zarzutu wysuniętego przez stronę skarżącą Schniga GmbH. Niezgodne z prawem ponowne rozpatrzenie okoliczności faktycznych poddanych ocenie Izby Odwoławczej. Naruszenie art. 73 ust. 2 rozporządzenia nr 2100/94(1) (zwanego dalej "rozporządzeniem").
– Trzeci zarzut wysunięty przez stronę skarżącą Schniga GmbH na poparcie jej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej i uwzględniony w zaskarżonym wyroku powinien zostać uznany za niedopuszczalny, gdyż wymagał on ponownego rozpatrzenia okoliczności faktycznych, na co nie zezwala przepis art. 73 ust. 2 rozporządzenia.
– Sąd naruszył art. 73 ust. 2 rozporządzenia poprzez niezgodne z prawem ponowne rozpatrzenie ustaleń faktycznych Izby Odwoławczej dotyczących rzeczywistej treści żądania w indywidualnej sprawie w rozumieniu art. 55 ust. 4 rozporządzenia i rozumienia ich przez stronę skarżącą.
II. Naruszenie art. 55 ust. 4 w związku z art. 61 ust. 1 lit. b) i art. 80 rozporządzenia nr 2100/94 (zwanego dalej "rozprządzeniem").
– Sąd stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie, że art. 55 ust. 4 rozporządzenia przyznaje Urzędowi uprawnienie do kierowania żądań w indywidualnych sprawach, których naruszenie powoduje odrzucenie wniosku na podstawie art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia, nie tylko w odniesieniu do jakości materiału, który ma zostać przedstawiony w pewnym terminie, ale także w odniesieniu do dokumentacji poświadczającej tę jakość.
– Sąd stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie, że art. 55 ust. 4 rozporządzenia przyznaje Urzędowi uprawnienie do dzielenia żądań w indywidualnych
sprawach na dwa autonomiczne i niezależne żądania, jedno dotyczące samego materiału i jedno dotyczące dokumentacji poświadczającej jakość, których naruszenie powoduje odrzucenie wniosku na podstawie art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia.
– Sąd stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie, że art. 55 ust. 4 w związku z art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia przyznaje Urzędowi uprawnienie do zezwalania na ponowne dostarczenie materiału, w sytuacji gdy uprzednio wyznaczony termin na dostarczenie materiału pewnej jakości już upłynął, tylko ponieważ termin na przesłanie dokumentacji poświadczającej jakość takiego materiału jeszcze nie upłynął.
– Sąd stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie, że art. 55 ust. 4 w związku z art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia przyznaje Urzędowi uprawnienie do zezwalania na ponowne dostarczenie materiału wolnego od wirusów, gdy termin na dostarczenie wspomnianego materiału upłynął i gdy było już zupełnie jasne, że wspomniany materiał nie jest wolny od wirusów.
– Sąd ponadto stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie - przy uwzględnieniu, że dostarczony materiał był zakażony wirusem i z tego powodu świadectwo fitosanitarne dla tego materiału nie mogło zostać przesłane ani nigdy nie miało zostać przesłane - iż określenie "w możliwie najkrótszym czasie" w odniesieniu do wezwania do przesłania brakującego świadectwa fitosanitarnego dla dostarczonego już materiału nie może być interpretowane jako termin - a w każdym razie nie jako termin, który upłynął - w odniesieniu do żądania w indywidualnej sprawie w rozumieniu art. 55 ust. 4 prowadzący do odrzucenia wniosku na podstawie art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia.
– Sąd ponadto stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył) mylnie, że art. 55 ust. 4 rozporządzenia przyznaje Urzędowi pełny zakres uznania w przedmiocie upewnienia się bez dalszej kontroli hierarchicznej lub sądowej co do prawnej precyzji i jasności jego żądań w indywidualnych sprawach, których naruszenie powoduje odrzucenie wniosku na podstawie art. 61 ust. 1 lit. b) rozporządzenia, i poza tym mylnie stwierdził (lub w sposób dorozumiany założył), że Urząd może przeprowadzić taką ocenę uznaniową: a) bez względu na to, czy wnioskodawca formalnie i terminowo zwrócił się o przywrócenie do stanu pierwotnego na podstawie art. 80 rozporządzenia, i b) bez wzięcia pod uwagę rzeczywistego zrozumienia przez wnioskodawcę takiego żądania lub jego dobrej bądź złej wiary odnośnie do interpretacji takiego żądania.
______
(1) Dz.U. L 227, s. 1.
