Skarga wniesiona w dniu 9 czerwca 2011 r. - Cemex i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-292/11)
(2011/C 238/42)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Skarżące: Cemex S.A.B. de C.V. (Monterrey, Meksyk), New Sunward Holding BV (Amsterdam, NIderlandy), Cemex España, SA (Madryd, Hiszpania), CEMEX Deutschland AG (Düsseldorf, Niemcy), Cemex UK (Egham, Zjednoczone Królestwo), CEMEX Czech Operations s.r.o. (Praga, Republika Czeska), Cemex France Gestion (Rungis, Francja), CEMEX Austria AG (Langenzersdorf, Austria) (przedstawiciel: adwokat J. Folguera Crespo)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Storna skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji z dnia 30 marca 2011 r.; tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności tego przepisu w części, w jakiej zwolnieni to skarżących z obowiązku dostarczenia informacji, których dotyczą pytania zamieszczone w załączniku I do tej decyzji, w zakresie w jakim przekracza to granice jakie wyznaczają Komisji przepisy i zasady prawa Unii Europejskiej;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argument
Przedmiotem skargi jest decyzja Komisji z dnia 30 marca 2011 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 w sprawie COMP/39.520 - Cement i towary cementopodobne.
Skarżące przedstawiają sześć zarzutów w uzasadnieniu skargi.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.
– Skarżące twierdzą, że Komisja przekroczyła granice, jakim przepis ten i orzecznictwo Trybunału poddają wykonywanie przez nią uprawnień, domagając się od skarżących dostarczenia informacji, o których Komisja wie, iż skarżące ich nie posiada. Z drugiej strony skarżące dodają, iż Komisja wymaga od nich, nie tylko by dostarczyły jej wymaganych informacji, ale także by przetwarzały miliony danych o charakterze gospodarczym, nakładając na nie należący do jej zadań obowiązek przeprowadzenia dochodzenia.
2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 18 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.
– Zdaniem skarżących Komisja wymaga dostarczenia informacji, które nie są konieczne dla przeprowadzenia kontroli stwierdzonych przez nią praktyk ograniczających konkurencję, o których mowa w decyzji. Chodzi tu o informacje, które nie pozostają w jakimkolwiek związku z przedmiotem dochodzenia lub informacje powszechnie dostępne, informacje, które zostały już przekazane w odpowiedzi na wcześniejsze żądania lub o prace polegające na przetwarzaniu danych.
3) Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.
– Skarżące podnoszą w tym zakresie, że Komisja wymaga od nich, aby dostarczyły jej informacji, których gromadzenie i przetwarzanie jest nie tylko w wielu przypadkach zbędne, ale również wymaga nadmiernego i nieproporcjonalnego nakładu pracy. Skarżące dodają, że Komisja wyznaczyła im niezwykle krótki termin na udzielenie odpowiedzi oraz że oddaliła ich wnioski o jego przedłużenie.
4) Zarzut czwarty, dotyczy naruszenie art. 296 TFUE, w zakresie, w jakim zdaniem skarżących, Komisja nie uzasadniła w wystarczający sposób dlaczego żądane przez nią informacje były konieczne oraz pozostawały we właściwym stosunku do realizowanego celu.
5) Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady pewności prawa w zakresie, w jakim wydana decyzja została zredagowana w sposób pozbawiony jasności i precyzji.
6) Zarzut szósty, dotyczący naruszenia art. 3 rozporządzenia nr 1 (EWG) w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej.
– Skarżące twierdzą, że Komisja odmówiła skierowania wydanej decyzji do spółek zależnych, będących jej adresatami, w językach państw członkowskich, których jurysdykcji podlegają, sprawiając celowo, iż gromadzenie danych stało się tym samym jeszcze trudniejsze.
