Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2011 r. - Carlotti przeciwko Parlamentowi(Sprawa T-276/11)
(2011/C 232/59)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 6 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Marie-Arlette Carlotti (Marsylia, Francja) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, É. Marchal i D. Abreu Caldas)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie i orzeczenie,
– że decyzja biura Parlamentu Europejskiego z dnia 1 kwietnia 2009 r. dotycząca zmiany systemu uzupełniających dobrowolnych świadczeń emerytalnych dla posłów do Parlamentu Europejskiego jest niezgodna z prawem;
– że zaskarżona decyzja jest nieważna;
– że Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga zabiega o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 marca 2011 r. odmawiającej stronie skarżącej prawa do uzupełniających świadczeń emerytalnych od momentu ukończenia przez nią 60 roku życia (począwszy od lutego 2012 r.), wydanej na podstawie decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 1 kwietnia 2009 r. dotyczącej zmiany systemu uzupełniających dobrowolnych świadczeń emerytalnych dla posłów do Parlamentu Europejskiego.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów dotyczących:
– naruszenia praw słusznie nabytych, przyznanych skarżącej przez akty prawne oraz zasady pewności prawa;
– naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności, w zakresie, w jakim decyzja z dnia 1 kwietnia 2009 r. oraz zaskarżona decyzja dokonują podwyższenia wieku emerytalnego o trzy lata i to bez okresu przejściowego;
– naruszenia art. 29 przepisów dotyczących zwrotu kosztów i diet posłów Parlamentu Europejskiego, który stanowi, że kwestorzy i sekretarz generalny czuwają nad wykładnią i ścisłym stosowaniem tych przepisów;
– oczywistego błędu w ocenie, którym dotknięta jest decyzja biura Parlamentu Europejskiego z dnia 1 kwietnia 2009 r., zmieniająca uregulowanie stanowiące podstawę wydania zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim opiera się ona na bezzasadnej ocenie sytuacji finansowej funduszy emerytalnych;
– naruszenia dobrej wiary przy wykonywaniu umowy i nieważności klauzuli dotyczących warunków całkowicie zależnych od woli jednej ze stron.
