Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2011 r. - Buzzi Unicem przeciwko Komisji(Sprawa T-297/11)
(2011/C 226/56)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 30 lipca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Buzzi Unicem SpA (Casale Monferrato, Włochy) (przedstawiciele: C. Osti i A. Prastaro, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości z uwagi na brak uzasadnienia lub niedostateczne uzasadnienie oraz w rezultacie naruszenie prawa skarżącej do obrony a także zasady dobrej administracji;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości z uwagi na nadużycie władzy i w rezultacie przeniesienie ciężaru dowodu;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części lub w całości z uwagi na nadużycie władzy powierzonej Komisji w art. 18 [rozporządzenia nr 1/2003], naruszenie zasad proporcjonalności i dobrej administracji, brak uprzedniego postępowania spornego z naruszeniem Best Practices Komisji;
– w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy dotyczy braku uzasadnienia lub niedostatecznego charakteru uzasadnienia, naruszenia prawa do obrony, naruszenia zasady dobrej administracji
– skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza nałożony na Komisję obowiązek uzasadnienia a także prawo skarżącej do obrony w zakresie w jakim nie zawiera informacji dotyczących przedmiotu i celu dochodzenia lub zawiera niedostateczne informacje w tym względzie.
2) Zarzut drugi dotyczy nadużycia władzy i przeniesienia ciężaru dowodu
– skarżąca podnosi, że Komisja nadużyła władzy w zakresie w jakim wniosek o uzyskanie informacji powinien służyć sprawdzeniu będących w jej posiadaniu przesłanek a nie stworzeniu pełnej bazy danych dotyczącej rynku, wobec braku przesłanek. Narusza to także zasadę domniemania niewinności i powoduje wyraźne przeniesienie ciężaru dowodu.
3) Zarzut trzeci dotyczy nadużycia władzy w odniesieniu do art. 18 rozporządzenia nr 1/2003
– skarżąca twierdzi, że charakter żądań Komisji wykracza poza zakres uprawnień przyznanych w art. 18, zgodnie z którym Komisja może żądać od przedsiębiorstwa wyłącznie koniecznych informacji w odniesieniu do faktów, które mogą być mu znane jak i przekazania jej posiadanych przez nie odpowiednich dokumentów.
4) Zarzut czwarty dotyczy naruszenia zasady proporcjonalności i nadużycia władzy w odniesieniu do art. 18
– skarżąca uważa, że zaskarżona decyzja wykracza poza zakres tego co konieczne, przewidziany w art. 18 i narusza zasadę proporcjonalności gdyż żąda informacji, które nie są konieczne lub też z uwagi na fakt, że spośród wielu odpowiednich środków Komisja nie wybrała tego, który jest mniej uciążliwy dla przedsiębiorstwa, bądź też dlatego że żądania wiążą się z nadmiernymi kosztami dla skarżącej.
5) Zarzut piąty dotyczy naruszenia Best practices Komisji i zasady dobrej administracji
– skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła swe Best Practices w zakresie w jakim zwróciła się najpierw do skarżącej o przedstawienie uwag co do projektu zaskarżonej decyzji, lecz następnie nie uwzględniła w ogóle tych uwag, a także z uwagi na fakt, że zaskarżona decyzja różni się w istotnym stopniu od projektu. Ponadto skarżąca twierdzi, że ciągłe zmiany w zakresie wniosków stanowią jednoznaczny dowód braku należytej staranności, który charakteryzował działanie Komisji z naruszeniem zasady dobrej administracji.
