Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2011 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Hiszpanii(Sprawa C-184/11)
(2011/C 186/25)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 25 czerwca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Stromsky i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie, że nie przyjmując wszelkich środków związanych z wykonaniem wyroku Trybunału wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od C-485/03 do C-490/03 Komisja przeciwko Hiszpanii, Zb.Orz. s. I-11887 (zwanego dalej "wyrokiem z 2006 r."), dotyczącego uchybienia zobowiązaniom Królestwa Hiszpanii ciążącym na nim na mocy decyzji Komisji 2002/820/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Álava w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2002 L 296, s. 1); 2002/892/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Álava (Dz.U. 2002 L 314, s. 1); 2003/27/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Vizcaya w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2003 L 17, s. 1); 2002/806/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Vizcaya (Dz.U. 2002 L 279, s. 35); 2003/894/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz przedsiębiorstw z prowincji Guipúzcoa w postaci ulgi podatkowej w wysokości 45 % kwoty inwestycji (Dz.U. 2002 L 314, s. 26) i 2002/540/WE z dnia 11 lipca 2001 r. dotyczącej programu pomocy państwa, który Hiszpania wprowadziła na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Guipúzcoa (Dz.U. 2002 L 174, s. 31) (zwanych dalej decyzjami z 2001 r.), Królestwo Hiszpanii naruszyło zobowiązania ciążące na nim na mocy tych decyzji oraz na mocy art. 260 TFUE.
– Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji okresowej kary pieniężnej w wysokości 236.044,8 Eur za dzień zwłoki w wykonaniu wyroku od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia całkowitego wykonania wyroku z 2006 r.
– Zasądzenie od Królestwa Hiszpanii na rzecz Komisji ryczałtu w wysokości wynikającej z pomnożenia stawki dziennej wynoszącej 25.817,4 Eur przez liczbę dni istnienia naruszenia, począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w sprawie z 2006 r. do dnia, w którym:
– Królestwo Hiszpanii odzyska pomoc uznaną za bezprawną na mocy decyzji z 2001 r., jeśli Trybunał stwierdzi, że odzyskanie zostało rzeczywiście dokonane przed ogłoszeniem wyroku w niniejszej sprawie;
– zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie, jeśli wyrok z 2006 r. nie zostanie w pełni wykonany przed tym dniem.
– Obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja twierdzi, że władze hiszpańskie nie podjęły wszelkich środków związanych z wykonaniem wyroku z 2006 r., ponieważ nie odzyskały one wszystkich pomocy uznanych za bezprawne i niezgodne na mocy decyzji z 2001 r. Po pierwsze władze hiszpańskie uznały, że niektóre pomoce indywidualne były zgodne z rynkiem wewnętrznym, chociaż pomoce te nie spełniały warunków krajowej regulacji dotyczącej pomocy regionalnych zatwierdzonej przez Komisję oraz w każdym razie nie spełniały warunków wskazanych w wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej (Dz.U. 1998, C 74, s. 9). Po drugie władze hiszpańskie zastosowały w przypadku niektórych beneficjentów odliczenie mogące sięgać 100.000 Eur na beneficjenta w okresie trzech lat, niedochowując przepisów dotyczących pomocy de minimis. Po trzecie władze hiszpańskie zastosowały w niektórych przypadkach retroaktywnie odliczenia podatkowe przewidziane w hiszpańskich przepisach podatkowych, chociaż nie były spełnione wszelkie przesłanki wymagane w tych hiszpańskich przepisach dla celów zastosowania owych odliczeń. Wreszcie, po czwarte, nie wszystkie wezwania do zapłaty wystosowane przez władze hiszpańskie zostały uznane przez beneficjentów bezprawnych pomocy. Według obliczeń Komisji kwota pozostająca do zapłaty odpowiada około 87 % całkowitej kwoty bezprawnych pomocy podlegających odzyskaniu.
