Skarga wniesiona w dniu 19 września 2008 r. - ICF przeciwko Komisji(Sprawa T-406/08)
(2009/C 44/83)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Industries Chimiques du Fluor SA (ICF) (Tunis, Tunezja) (przedstawiciele): adwokaci M. van der Woude i T. Hennen)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;
– tytułem żądania ewentualnego, istotne zmniejszenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W drodze niniejszej skargi, skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 3043 wersja ostateczna z dnia 25 czerwca 2008 r., wydanej w sprawie COMP/39.180 - Fluorek Glinu), w której Komisja stwierdziła, że pewne przedsiębiorstwa, włącznie ze skarżącą, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, dokonując uzgodnień dotyczących światowego rynku fluorku glinu w celu zwiększenia cen w odniesieniu do różnych regionów świata, w tym Europy, tak aby doprowadzić do ustanowienia ogólnego poziomu cen i w niektórych przypadkach - do podziału rynku; przedsiębiorstwa te wymieniały też między sobą poufne informacje handlowe.
W ramach uzasadnienia skargi, skarżąca podnosi cztery zarzuty:
– naruszenie prawa do obrony i art. 27 rozporządzenia nr 1/2003(1), ponieważ naruszenie, o którym mowa w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów, różni się od tego, które ostatecznie stwierdzono w zaskarżonej decyzji, opierającej się na dowodach nie zawartych we wspomnianym piśmie;
– naruszenie art. 81 WE, ponieważ w zaskarżonej decyzji dokonano błędnej kwalifikacji prawnej działań zarzuconych skarżącej poprzez błędne zakwalifikowanie okazjonalnych wymian informacji jako porozumienie i/lub uzgodnioną praktykę w rozumieniu art. 81 WE. Ponadto, sporne czyny nie mogą w żadnym wypadku być zakwalifikowane jako naruszenie o charakterze ciągłym i jednolitym;
– naruszenie art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań przy ustalaniu kwoty grzywny, ponieważ Komisja w sposób wadliwy zastosowała wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, a to ze względu na i) nieuwzględnienie audytowanego obrotu i ii) zrezygnowanie z ustalenia całkowitej wartości sprzedaży dóbr lub usług w związku z naruszeniem popełnionym na danym obszarze geograficznym. Poza tym, Komisja dokonała błędnej kwalifikacji okoliczności faktycznych. Wreszcie, w zakresie wniosku o zmniejszenie kwoty grzywny, skarżąca podnosi, że podmioty uczestniczące w kartelu opanowały nieznaczną część rynku, a kartel ten nie został wprowadzony w życie;
– naruszenie zawartego z Tunezją(2) układu eurośródziemnomorskiego, ponieważ Komisja zastosowała wyłącznie wspólnotowe przepisy dotyczące konkurencji, podczas gdy przepisy dotyczące konkurencji zawarte w układzie eurośródziemnomorskim winny być stosowane równolegle z tymi przepisami wspólnotowymi. Zdaniem skarżącej Komisja powinna była skonsultować się z Komitetem Stowarzyszenia UE-Tunezja, jak wymaga tego art. 36 układu. Skarżąca podnosi ponadto, że jednostronne podejście Komisji jest sprzeczne z zasadą kurtuazji międzynarodowej oraz z obowiązkiem zachowania należytej staranności.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 (Dz. U. 2003, L 1, s. 1).
(2) Układ eurośródziemnomorski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Tunezyjską, z drugiej strony (Dz. U. 2005, L 278, s. 9).
