Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 14 grudnia 2007 r. w sprawie F-21/07 Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 6 marca 2008 r. przez Luigi Marcuccio(Sprawa T-114/08 P)
(2008/C 107/69)
(Dz.U.UE C z dnia 26 kwietnia 2008 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: G. Cipressa, avvovato)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
W każdym przypadku:
– uchylenie w całości i bez wyjątku zaskarżonego postanowienia;
– stwierdzenie, że skarga w pierwszej instancji wniesiona została przez stronę wnoszącą odwołanie w terminie;
– stwierdzenie, że skarga w pierwszej instancji była całkowicie dopuszczalna. tytułem żądania głównego:
– uznanie wszystkich żądań zawartych w skardze wniesionej w pierwszej instancji;
– zasądzenie od pozwanej na rzecz wnoszącego odwołanie zwrotu wszystkich kosztów środków prawnych i honorariów poniesionych przez niego w związku z postępowaniem w pierwszej instancji oraz postępowaniem odwoławczym w niniejszej sprawie;
tytułem żądania ewentualnego:
– skierowanie niniejszej sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej, w celu wydania ponownie rozstrzygnięcia w innym składzie co do istoty sprawy.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty odwołania:
1. Całkowity brak uzasadnienia w kontekście mylnego rozróżnienia pojęcia zaistnienia zdarzenia powodującego powstanie szkody, o którym mowa w art. 288 akapit drugi (poprzednio art. 215) traktatu WE oraz pojęcia szkody;
2. Naruszenie art. 288 traktatu WE, art. 46 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości, art. 90 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej "regulaminem pracowniczym"), zasady pewności prawa, prawa do ochrony sądowej oraz prawa do rzetelnego procesu;
3. Błędne, nieodpowiednie i nieracjonalne wykładnia i zastosowanie pojęcia daty rozpoczęcia upływu terminu czyli dies a quo w celu określenia rozsądnego terminu dla wniesienia skargi na podstawie art. 288 traktatu WE;
4. Całkowity brak uzasadnienia, również wobec całkowitego braku dochodzenia oraz naruszenie art. 90 regulaminu pracowniczego i odpowiednich ogólnych zasad prawa w kontekście analizy upływu terminu przedawnienia skargi na podstawie art. 288 traktatu WE;
5. Całkowity brak uzasadnienia w zakresie stwierdzonego spóźnionego wniesienia skargi na podstawie art. 288 traktatu WE przez wnoszącego odwołanie;
6. Naruszenie art. 235 i 288 traktatu WE w odniesieniu do właściwości sądu wspólnotowego w zakresie skargi o odszkodowanie oraz nieuzasadnione, arbitralne i nielogiczne odejście od odpowiedniego orzecznictwa;
7. Naruszenie zasad dotyczących rzetelnego procesu, w szczególności tych ustanowionych w europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
