Skarga wniesiona dnia 27 września 2004 r. przez Eridania Sadam S.p.A. i innych przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-386/04)
(2004/C 284/55)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2004 r.)
Dnia 27 września 2004 r. Eridania Sadam S.p.A. i inni, reprezentowani przez adwokatów Gualtiero Pittalisa, Ivano Vigliotte, Gian Michele Robertiego, Paolo Ziottiego i Alessandro Franchiego, wnieśli do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżący wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 lit. d) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1216/2004 z dnia 30 czerwca 2004 r. ustalającego pochodne ceny interwencyjne dla białego cukru w roku gospodarczym 2004/2005 dla wszystkich obszarów Włoch,
– w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku, o stwierdzenie w trybie art. 241 WE niezgodności z prawem i niemożności zastosowania art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w zakresie, w jakim nie pozwala na uwzględnienie przez Komisję występowania bezcłowego i nieograniczonego kontyngentami ilościowymi importu w celu ustalenia pochodnej ceny interwencyjnej,
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejszą skargą spółki Eridania Sadam S.p.A., Italia Zuccheri S.p.A., Zuccherificio del Molise S.p.A., Cooperativa Produttori Bieticoli a r.l. (CO.PRO.B) i Società Fondiaria Romagnola S.p.A. (SFIR) zaskarżają, w trybie art. 230 czwarty akapit Traktatu WE, rozporządzenie Komisji (WE) nr 1216/2004 z dnia 30 czerwca 2004 r. ustalające pochodne ceny interwencyjne dla białego cukru w roku gospodarczym 2004/2005 (Dz.U. WE L 232 z 1 lipca 2004 r., str. 25).
Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą zarzuty poniżej przedstawione.
Przede wszystkim skarżący podnoszą, że zaskarżone rozporządzenie jest w szeregu aspektach sprzeczne, z regulacją podstawową ustanowioną przez Radę (WE) rozporządzeniem nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. W szczególności podnoszą one, że zaskarżone rozporządzenie błędnie kwalifikuje Włochy jako "obszar deficytowy" w zakresie zaopatrzenia w cukier, stosując w konsekwencji do Włoch system cen pochodnych (tzw. "regionalizacja").
Taka kwalifikacja, oparta zdaniem skarżących na nietrafnej analizie sytuacji gospodarczej, powoduje powstanie szkody po stronie skarżących w zakresie, w jakim wprowadzenie cen pochodnych zwiększa koszty produkcji przedsiębiorstw cukrowniczych działających na terytorium Włoch. W szczególności, zdaniem skarżących, Komisja nie uwzględniła w obliczeniu wewnętrznego zaopatrzenia na rynku włoskim ilości cukru białego importowanych bez cła z krajów bałkańskich, importu, który w istotny sposób modyfikuje warunki funkcjonowania wspólnej organizacji rynku, powodując jego istotne zakłócenia, pogłębione następnie przez zastosowanie do rynku włoskiego regionalizacji.
Tak więc skarżący utrzymują, że art. 1 lit. d) zaskarżonego rozporządzenia jest wadliwy zarówno w zakresie leżących u jego podstawy założeń i potencjalnie sprzeczny w zakresie skutków z zasadami wspólnotowymi, na których oparta jest Wspólna Polityka Rolna i przepisy regulujące wspólną organizację rynku cukru, jak również z zasadą proporcjonalności i równego traktowania.
W razie gdyby Sąd nie uznał powyższych argumentów przedstawionych w stosunku do zaskarżonego rozporządzenia, skarżący wnioskują, by Sąd incydentalnie stwierdził niezgodność z prawem i niemożność zastosowania art. 2 rozporządzenia nr 1260/2001 w zakresie w jakim pozwala Komisji nie uwzględnić wpływu bezcłowego i nieograniczonego kontyngentami ilościowymi importu przy ustalaniu pochodnej ceny interwencyjnej na ewolucję rynku.
