(Sprawa T-127/04)(2004/C 146/07)
(Dz.U.UE C z dnia 29 maja 2004 r.)
(Język postępowania: angielski)
Dnia 1 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez KM Europa Metal AG, Osnabruck (Niemcy), Tréfimétaux S.A., Courbevoie Cedex (Francja) i Europa Metalli S.p.A., Florencja (Włochy), reprezentowanych przez M. Siragusę, A. Wincklera, G. Cesare Rizzę, T. Grafa i M. Piergiovanniego, adwokatów.
Skarżący wnoszą do Sądu:
– o znaczne zmniejszenie kary grzywny nałożonej na skarżących decyzją Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie COMP/E-l/38.240
– o obciążenie Komisji kosztami postępowania, jak również kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z ustanowieniem gwarancji bankowej w miejsce zapłaty grzywny nałożonej na KME do czasu wydania wyroku.
Zarzuty i główne twierdzenia:
W kwestionowanej decyzji Komisja stwierdziła, iż skarżący naruszyli, między innymi, art. 81 WE i art. 53 ust. 1 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym biorąc udział w szeregu porozumień i praktyk uzgodnionych, które miały wpływ na europejski rynek miedzianych rur przemysłowych dostarczanych w kręgach o zwojach uporządkowanych. Na tej podstawie, Komisja nałożyła na skarżących grzywnę w wysokości 18.990.000 euro do zapłaty solidarnie.
Skarżący nie kwestionują ustaleń decyzji, jeżeli chodzi o naruszenie przez nich reguł konkurencji WE i EOG, ale utrzymują, iż Komisja popełniła szereg błędów faktycznych i prawnych przy ustaleniu wysokości grzywny. Po pierwsze, twierdzą oni, iż ustalając podstawową kwotę grzywny i obliczając czas jej trwania, Komisja pogwałciła zasady proporcjonalności i równego traktowania przez to, iż nie wzięła pod uwagę ani statystycznie znikomego wpływu kwestionowanych porozumień na rynek, ani zmian w działalności kartelu.
Ponadto, skarżący twierdzą, iż dokonując oceny powagi naruszenia, Komisja znacznie wyolbrzymiła gospodarcze skutki kwestionowanych porozumień, przez to, iż wzięła pod uwagę rozmiary rynku półfabrykatów (miedziane rury przemysłowe), nie zaś rynek usług przetwarzania.
Skarżący twierdzą również, iż Komisja niesłusznie pominęła kilka okoliczności łagodzących, mianowicie: niewielki stopień realizacji kwestionowanych porozumień przez skarżących, natychmiastowe i dobrowolne zaprzestanie przez nich dokonywania naruszeń, strukturalny kryzys w przemyśle rur oraz fakt współpracy skarżących z Komisją. Utrzymują oni, iż przyznane im obniżenie grzywny w wysokości 30 % opierało się na błędnych przesłankach faktycznych i było sprzeczne z praktyką Komisji i orzecznictwem. Ponadto, twierdzą oni, iż Komisja potraktowała ich w sposób dyskryminujący w stosunku do innej spółki, stosując pewne okoliczności łagodzące tylko wobec owej spółki i przyznając jej o wiele łagodniejsze traktowanie bez żadnego obiektywnego uzasadnienia.
