(97/C 23/03)(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE C z dnia 23 stycznia 1997 r.)
WPROWADZENIE
Dostęp do akt jest ważnym etapem procedury we wszystkich spornych sprawach dotyczących konkurencji (zakazy z przewidzianymi karami lub bez kar, zakazy łączenia, odrzucanie skarg itp.). Zadaniem Komisji w tej dziedzinie jest pogodzenie ze sobą dwóch sprzecznych zobowiązań, a mianowicie zobowiązania dotyczącego zabezpieczenia prawa do obrony oraz ochrony poufnych informacji dotyczących przedsiębiorstw.
Celem niniejszego obwieszczenia jest zapewnienie zgodności między obecną praktyką administracyjną dotyczącą dostępu do akt a orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz Sądu Pierwszej Instancji, w szczególności w sprawach dotyczących "sody amoniakalnej"(1). W ten sposób ustanowiony wzór postępowania dotyczy spraw rozpatrywanych na podstawie zasad konkurencji mających zastosowanie do przedsiębiorstw: art. 85 oraz 86 Traktatu WE, rozporządzenie (EWG) nr 4064/89(2) (zwane dalej "rozporządzeniem w sprawie połączeń") oraz art. 65 i 66 Traktatu EWWiS.
Dostęp do akt, który jest jedną z gwarancji proceduralnych przeznaczonych do zapewnienia skutecznego korzystania z prawa do bycia wysłuchanym(3), przewidzianego w art. 19 ust. 1 oraz 2 rozporządzenia Rady nr 17(4) oraz w art. 2 rozporządzenia Komisji nr 99/63/EWG(5), jak również w odpowiednich przepisach rozporządzeń regulujących stosowanie art. 85 oraz 86 w dziedzinie transportu, musi być zapewniony we wszystkich sprawach obejmujących decyzje w sprawie naruszeń, decyzje odrzucające skargi, decyzje nakładające środki tymczasowe oraz decyzje przyjęte na podstawie art. 15 ust. 6 rozporządzenia nr 17.
Jednakże ustalone poniżej wytyczne odnoszą się zasadniczo do praw przedsiębiorstw, które są przedmiotem dochodzenia w odniesieniu do rzekomych naruszeń; nie odnoszą się one do praw stron trzecich, w szczególności do składających skargi.
W sprawach dotyczących łączenia się dostęp bezpośrednio zainteresowanych stron do akt sprawy jest wyraźnie przewidziany w art. 18 ust. 3 rozporządzenia w sprawie połączeń oraz w art. 13 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 3384/94(6) ("rozporządzenia wykonawczego").
I. ZAKRES ORAZ OGRANICZENIA DOSTĘPU DO AKT
Ze względu na to, iż celem zapewniania dostępu do akt jest umożliwienie adresatom deklaracji sprzeciwu wyrażenia opinii w sprawie wniosków, do których doszła Komisja, przedsiębiorstwa, o których mowa, muszą mieć dostęp do wszystkich dokumentów tworzących "akta" Komisji (DG IV), z wyjątkiem kategorii dokumentów określonych w orzeczeniu Hercules(7), mianowicie tajemnic przedsiębiorstwa należących innych przedsiębiorstw, wewnętrznych dokumentów Komisji(8) oraz innych poufnych informacji.
W ten sposób nie wszystkie dokumenty zgromadzone w trakcie dochodzenia są przekazywane oraz musi zostać wprowadzone rozróżnienie między dokumentami, które nie mogą zostać przekazane, oraz dokumentami, które mogą zostać przekazane.
A. Dokumenty, które nie mogą zostać przekazane
1. Tajemnice przedsiębiorstwa
Tajemnice przedsiębiorstwa oznaczają informacje (dokumenty lub części dokumentów), w odniesieniu do których przedsiębiorstwo utrzymało ochronę jako "tajemnice przedsiębiorstwa" oraz które są uznane za takie przez Komisję.
Brak możliwości przekazania informacji ma na celu ochronę uzasadnionego interesu przedsiębiorstw w zapobieganiu uzyskiwaniu przez strony trzecie strategicznych informacji w sprawie ich podstawowych interesów oraz w sprawie działania lub rozwoju przedsiębiorstwa(9).
Kryteria określania tego, co stanowi tajemnicę handlową, nie zostały jeszcze w pełni zdefiniowane. Jednakże można dokonać odniesienia do orzecznictwa, w szczególności orzeczeń w sprawach Akzo oraz BAT i Reynolds(10), do kryteriów wykorzystanych w procedurach antydumpingowych(11) oraz przedmiotowych decyzji podjętych przez funkcjonariusza ds. przesłuchań. Pojęcie "tajemnica handlowa" musi być rozumiane w jego szerszym znaczeniu: zgodnie z orzeczeniem w sprawie Akzo, rozporządzenie nr 17 zobowiązuje Komisję do uwzględniania uzasadnionego interesu przedsiębiorstw w ochronie ich tajemnic przedsiębiorstwa.
Tajemnice przedsiębiorstwa nie muszą być dłużej chronione, jeśli są znane poza przedsiębiorstwem (albo grupą, albo stowarzyszeniem przedsiębiorstw), do których się odnoszą. Nie może również stan faktyczny utrzymywać tajemnicy przedsiębiorstwa, jeśli, ze względu na upływ czasu lub z jakichkolwiek innych przyczyn, nie są one istotne w odniesieniu do handlu.
W przypadku gdy tajemnice przedsiębiorstwa dostarczają dowodu naruszenia lub mają na celu oczyszczenie przedsiębiorstwa, Komisja musi uznać interes publiczny w ochronie informacji sensytywnych, interes publiczny w przerwaniu naruszania zasad konkurencji oraz praw do obrony. Wymaga to oceny:
i) przydatności informacji w celu określenia, czy zostało popełnione naruszenie czy nie;
ii) ich wartości dowodowej;
iii) czy jest niezastąpiony;
iv) danego stopnia sensytywności (w jakim zakresie ujawnienie informacji szkodzi interesom przedsiębiorstwa?).
v) powagi naruszenia.
Każdy dokument musi zostać poddany ocenie z osobna, w celu ustalenia, czy potrzeba ujawnienia jest ważniejsza niż szkoda, jaka może wyniknąć z ujawnienia.
2. Dokumenty poufne
Niezbędna jest również ochrona informacji, w odniesieniu do których wnioskowano o zachowanie poufności.
Niniejsza kategoria obejmuje informacje umożliwiające zidentyfikowanie dostawców informacji, którzy pragną pozostać anonimowi wobec innych stron, oraz niektórych rodzajów informacji przekazanych Komisji, pod warunkiem iż przestrzegana jest poufność, takich jak dokumenty uzyskane w trakcie dochodzenia, które tworzą część własności przedsiębiorstwa oraz są przedmiotem wniosku o ich nieujawnianie (takie jak badania rynku przeprowadzone przez przedsiębiorstwo oraz tworzące część jego własności). Tak jak w przypadku wcześniejszego przypadku (tajemnice przedsiębiorstwa), Komisja musi pogodzić ze sobą uzasadniony interes przedsiębiorstwa w ochronie jego aktywów, interes publiczny w przerwaniu naruszania zasady konkurencji oraz prawo do obrony. Tajemnice wojskowe należą również do kategorii "innych informacji poufnych".
Zasadą jest, że poufny charakter dokumentów nie stanowi przeszkody dla ich ujawnienia(12), jeśli informacja, o której mowa, jest niezbędna w celu udowodnienia rzekomego naruszenia ("dokumenty oskarżające") lub jeśli dokumenty unieważniają lub obalają uzasadnienie Komisji ustalone w tej deklaracji sprzeciwu (dokumenty oczyszczające).
3. Dokumenty wewnętrzne
Ze względu na swój charakter dokumenty wewnętrzne nie są rodzajem dowodów, na których Komisja może opierać swoją ocenę danej sprawy. W większej części składają się one z projektów, opinii lub notatek pochodzących z danych departamentów oraz odnoszących się do procedur będących w toku.
Departamenty Komisji muszą mieć możliwość swobodnego wypowiadania się w ramach swoich instytucji w odniesieniu do trwających spraw. Ujawnienie takich dokumentów mogłoby również zagrażać poufności treści obrad Komisji.
Co więcej, powinno zostać odnotowane, iż poufność postępowań jest również chroniona przez kodeks postępowania w sprawie dostępu społeczeństwa do dokumentów Komisji i Rady, jak ustalono w decyzji Komisji 94/90/EWWiS, WE, Euratom(13), zmienionej decyzją 96/567/EWWiS, WE, Euratom(14), które są wewnętrznymi dokumentami odnoszącymi się do kontroli oraz dochodzeń, oraz tych, których ujawnienie mogłoby zagrozić ochronie prywatności osoby fizycznej, tajemnicom przedsiębiorstwa oraz tajemnicom przemysłowym lub poufności, o zachowanie której wnioskowały osoby fizyczne lub prawne.
Rozważania te uzasadniają nieujawnianie tej kategorii dokumentów, które w przyszłości będą umieszczane w aktach wewnętrznych dokumentów odnoszących się do badanych spraw, które są zgodnie z zasadą niedostępne (patrz ppkt II.A.2).
B. Dokumenty, które można przekazywać
Wszystkie dokumenty, których nie uznaje się za dokumenty, których nie można przekazywać na podstawie wyżej wspomnianych kryteriów, są dostępne dla zainteresowanych stron.
W ten sposób dostęp do akt nie jest ograniczony do dokumentów, które Komisja uznaje za "odpowiednie" w odniesieniu do prawa do obrony przedsiębiorstwa.
Komisja nie wybiera dostępnych dokumentów w celu usunięcia tych, które mogą być odpowiednie dla obrony przedsiębiorstwa. Pojęcie to, podkreślone już w wyrokach Sądu Pierwszej Instancji w sprawach Hercules oraz Cimenteries CBR(15), zostało potwierdzone oraz rozwinięte w sprawie sody amoniakalnej, gdzie Sąd utrzymał, iż "w sądowej procedurze obrony, w odniesieniu do której rozporządzenie nr 17 przewiduje, iż Komisja sama nie może podejmować decyzji co do tego, które z dokumentów są wykorzystywane do celów obrony [......] Komisja musi umożliwić doradcom danego przedsiębiorstwa zbadanie dokumentów, które mogą być odpowiednie, aby ich moc dowodowa mogła zostać oceniona w odniesieniu do oceny." (Sprawa T-30/91 pkt 81).
Specjalna uwaga dotycząca badań:
Powinno zostać podkreślone, iż badania przeprowadzone w związku z postępowaniami lub w odniesieniu do szczególnych akt, wykorzystane bezpośrednio lub pośrednio w postępowaniu, muszą być udostępnione niezależnie od ich rzeczywistej wartości. Musi zostać udzielony dostęp nie tylko do wyniku badania (sprawozdania, statystyki itp.), ale również do korespondencji Komisji z wykonawcą, specyfikacji zamówienia oraz metodologii badania(16).
Jednakże korespondencja odnosząca się do aspektów finansowych badania oraz odniesień dotyczących wykonawcy pozostają poufne w interesie tego ostatniego.
II. PROCEDURY WYKONAWCZE W ODNIESIENIU DO DOSTĘPU DO AKT
A. Procedura przygotowawcza - Sprawy będące przedmiotem postępowania na mocy art. 85 i 86
1. Akta postępowania
1.1. Zwrot niektórych dokumentów po wizytach kontrolnych
W trakcie trwania postępowania, na mocy art. 14 ust. 2 oraz 3 rozporządzenia nr 17, Komisja uzyskuje znaczną liczbę dokumentów, spośród których niektóre mogą po przeprowadzeniu szczegółowego badania okazać się nieodpowiednie dla danej sprawy. Dokumenty takie są zazwyczaj możliwie jak najszybciej zwracane przedsiębiorstwu.
1.2. Wniosek o udzielenie wersji niepoufnej dokumentów
W celu ułatwienia dostępu do akt na późniejszym etapie postępowania zainteresowane przedsiębiorstwa będą systematycznie proszone o:
– podanie szczegółów dotyczących informacji (dokumentów lub części dokumentów), które uznają za tajemnice przedsiębiorstwa, oraz poufnych dokumentów, których ujawnienie byłoby dla nich szkodliwe,
– uzasadnienie na piśmie swojego roszczenia w odniesieniu do poufności,
– udzielenie Komisji niepoufnej wersji ich poufnych dokumentów (w przypadku gdy skreślone są fragmenty poufne).
W odniesieniu do dokumentów uzyskanych w trakcie kontroli (art. 14 ust. 2 i 3) wnioski składa się jedynie po wykonaniu swoich zadań przez inspektorów.
Jeśli przedsiębiorstwo, w odpowiedzi na wniosek Komisji, utrzymuje, że dostarczona informacja jest poufna, przyjęta zostanie następująca procedura:
a) na etapie postępowań wnioski dotyczące poufności, które na pierwszy rzut oka wydają się uzasadnione, będą przyjmowane tymczasowo. Jednakże Komisja zastrzega sobie uprawnienie do ponownego rozpatrzenia zagadnienia na późniejszym etapie postępowania;
b) w przypadku gdy jasne jest, iż roszczenie o zachowanie poufności jest w wyraźny sposób nieuzasadnione, na przykład w przypadku gdy odnosi się ono do dokumentów już opublikowanych lub obszernie rozprowadzonych, lub jest nadmierne w przypadku gdy obejmuje wszystkie lub relatywnie wszystkie dokumenty uzyskane lub przesłane bez jakiegokolwiek przekonującego uzasadnienia, zainteresowane przedsiębiorstwo będzie powiadomione, iż Komisja nie godzi się na zakres wnioskowanej poufności. Kwestia będzie rozpatrzona, kiedy zostanie przeprowadzona końcowa ocena dostępności dokumentów (patrz poniżej).
1.3. Końcowa ocena dostępności dokumentów
Może okazać się konieczne przyznanie innym przedsiębiorstwom dostępu do dokumentu, nawet w przypadku gdy przedsiębiorstwo, które go wydało, sprzeciwia się temu, jeśli dokument służy jako podstawa dla podjęcia decyzji(17) lub stanowi on wyraźnie dokument oczyszczający.
Jeśli przedsiębiorstwo stwierdza, że dokument jest poufny, ale nie przedkłada wersji niepoufnej, stosuje się następującą procedurę:
– z przedsiębiorstwem wnioskującym o poufność będzie ponownie nawiązany kontakt oraz zostanie złożony mu wniosek o udzielenie niepoufnej wersji dokumentu,
– jeśli przedsiębiorstwo kontynuuje zastrzeganie ujawniania informacji, właściwy departament stosuje do funkcjonariusza ds. przesłuchań, który w miarę konieczności będzie realizował procedurę prowadzącą do podjęcia decyzji na mocy art. 5 ust. 4 decyzji Komisji 94/810/EWWiS, WE z dnia 12 grudnia 1994 r. w sprawie zakresu uprawnień funkcjonariuszy ds. przesłuchań, w procedurach dotyczących konkurencji przed Komisją(18). Przedsiębiorstwo będzie powiadamiane listownie o tym, iż funkcjonariusz ds. przesłuchań bada dane zagadnienie.
1.4. Enumeratywny wykaz dokumentów
Enumeratywny wykaz dokumentów powinien zostać sporządzony zgodnie z następującymi zasadami:
a) wykaz powinien zawierać nieprzerwane wyliczenie wszystkich stron w dokumentach dochodzenia oraz wskazanie (przy wykorzystaniu kodu klasyfikacji) stopnia dostępności dokumentu oraz stron posiadających dozwolony dostęp;
b) kod dostępu jest przydzielany każdemu dokumentowi znajdującemu się w wykazie:
– dokument dostępny,
– dokument częściowo dostępny,
– dokument niedostępny;
c) kategoria całkowicie niedostępnych dokumentów zasadniczo składa się z dokumentów zawierających "tajemnice przedsiębiorstwa" oraz innych dokumentów poufnych. W związku z orzecznictwem dotyczącym spraw sody amoniakalnej wykaz będzie obejmował podsumowanie umożliwiające zidentyfikowanie treści oraz przedmiotu dokumentu, tak aby każde przedsiębiorstwo posiadające dostęp do akt, o uzyskanie którego składany jest wniosek, było w stanie określić z pełną znajomością faktów, czy dokumenty mogą być odpowiednie dla ich obrony, oraz w odniesieniu do podjęcia decyzji, czy składać wniosek o uzyskanie dostępu pomimo klasyfikacji;
d) dostępne oraz częściowo dostępne dokumenty nie wymagają opisu ich treści w wykazie, jeśli wszystkie przedsiębiorstwa mogą zapoznać się z ich treścią "fizycznie", albo w wersji pełnej, albo w wersji niepoufnej. W tym ostatnim przypadku jedynie sensytywne części są skreślane w taki sposób, aby przedsiębiorstwo posiadające do nich dostęp było w stanie określić charakter skreślonych informacji (np. obrót).
2. Akta dokumentów wewnętrznych odnoszące się do toczących się spraw
W celu uproszczenia zarządzania oraz zwiększenia skuteczności wewnętrzne dokumenty będą w przyszłości umieszczane w aktach wewnętrznych dokumentów odnoszących się do spraw będących przedmiotem dochodzenia (niedostępne), zawierających wszystkie wewnętrzne dokumenty w porządku chronologicznym. Klasyfikacja w tej kategorii jest przedmiotem kontroli dokonywanej przez funkcjonariusza ds. przesłuchań, który w razie konieczności poświadczy, iż dokumenty w nich zawarte stanowią "dokumenty wewnętrzne".
Na przykład następujące rodzaje dokumentów będą uznawane za dokumenty wewnętrzne:
a) składane wnioski o udzielenie instrukcji, otrzymane instrukcje, hierarchia dotycząca rozpatrywania spraw;
b) konsultacje w danej sprawie z innymi departamentami Komisji;
c) korespondencja z innymi organami publicznymi, dotycząca sprawy(19);
d) projekty i inne dokumenty robocze;
e) poszczególne umowy dotyczące pomocy technicznej (języki, informatyka itp.) odnoszące się do szczególnych aspektów sprawy.
B. Procedura przygotowawcza - Sprawy rozpatrywane w rozumieniu rozporządzenia w sprawie połączeń
1. Środki wspólne w odniesieniu do procedury przygotowawczej w sprawach rozpatrywanych na mocy art. 85 i 86
a) Zwrot niektórych dokumentów po kontroli
Kontrole na miejscu przewidziane są w szczególności w art. 13 rozporządzenia w sprawie połączeń; w takich przypadkach ma zastosowanie procedura przewidziana w ppkt II.A.1.1 2 w odniesieniu do spraw badanych na podstawie art. 85 i 86.
b) Enumeratywny wykaz dokumentów
Enumeratywny wykaz dokumentów w aktach Komisji z kodami dostępu zostanie sporządzony zgodnie z kryteriami ustalonymi w ppkt II.A.1.4.
c) Wnioski o udzielenie niepoufnej wersji dokumentu
W celu ułatwienia dostępu do akt przedsiębiorstwa uczestniczące w postępowaniu będą poproszone o:
– szczegółowe opisanie informacji (dokumentów lub części dokumentów), które uznają za tajemnice przedsiębiorstwa, oraz poufnych dokumentów, których ujawnienie mogłoby im zaszkodzić,
– udzielenie Komisji odpowiednio spójnej niepoufnej wersje ich poufnych dokumentów (w przypadku gdy poufne fragmenty są skreślone).
Procedura ta będzie stosowana w sprawach etapu II (w przypadku gdy Komisja wszczyna postępowania w odniesieniu do powiadamiających stron) oraz w sprawach etapu I (powodując wydanie decyzji przez Komisję bez wszczynania postępowań).
2. Środki szczególne w odniesieniu do procedur przygotowawczych w sprawach dotyczących łączenia się
a) Dalsza procedura w sprawach etapu II
W sprawach etapu II stosuje się następującą procedurę.
W przypadku gdy przedsiębiorstwo stwierdza, że wszystkie lub część dokumentów, których dostarczyło, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, powinny zostać podjęte następujące kroki:
– jeśli roszczenie wydaje się być uzasadnione, dane dokumenty lub części danych dokumentów będą traktowane jak niedostępne dla stron trzecich,
– jeśli roszczenie nie wydaje się być uzasadnione, właściwy departament Komisji złoży przedsiębiorstwu wniosek w trakcie trwania dochodzenia i nie później niż w czasie, w którym deklaracja sprzeciwu jest wysyłana, w celu dokonania przeglądu ich stanowiska. Przedsiębiorstwo musi albo stwierdzić na piśmie, które z dokumentów lub części dokumentów muszą być uznane za poufne, albo wysłać wersję niepoufną dokumentów.
Jeśli utrzymuje się brak porozumienia odnoszący się do zakresu poufności, właściwy departament przekazuje sprawę funkcjonariuszowi ds. przesłuchań, który w razie potrzeby może podjąć decyzję przewidzianą w art. 5 ust. 4 decyzji 94/810/EWWiS, WE.
b) Przypadki szczególne
Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia w sprawie połączeń przewiduje, że "Komisja może, przez decyzję zgłoszoną bezzwłocznie przedsiębiorstwom, [...] skierować zgłaszaną koncentrację do właściwych władz danego Państwa Członkowskiego". W kontekście dostępu do akt zainteresowane strony powinny, zgodnie z zasadą ogólną, mieć możliwość zobaczenia wniosku o przekazanie akt, pochodzącego od władz krajowych, z wyjątkiem wszelkich tajemnic przedsiębiorstwa lub innych poufnych informacji, jakie mogą zawierać.
Artykuł 22 ust. 3 rozporządzenia w sprawie połączeń przewiduje, że "jeżeli Komisja stwierdza, na wniosek Państwa Członkowskiego, że koncentracja (...) niemająca wymiaru wspólnotowego (...) stwarza lub umacnia pozycję dominującą (...) może (...) przyjąć decyzje przewidziane w art. 8 ust. 2 akapit drugi i ust. 3 i 4". Skutkiem takich wniosków jest uprawnienie Komisji do przeprowadzania postępowania w odniesieniu do przypadków łączenia się, które mogłyby normalnie znajdować się poza zakresem jej uprawnień do dokonywania przeglądu. Odpowiednio, zainteresowanym stronom powinno zostać przyznane prawo dostępu do listu od Państw Członkowskich wnioskujących o przekazanie sprawy, po skreśleniu jakichkolwiek tajemnic przedsiębiorstwa lub innych poufnych informacji.
C. Praktyczne ustalenia w odniesieniu do dostępu do akt
1. Zasada ogólna: dostęp poprzez konsultacje w siedzibie Komisji
Przedsiębiorstwa są zapraszane do badania odpowiednich akt w siedzibie Komisji.
Jeśli przedsiębiorstwo uznaje, na podstawie wykazu dokumentów, który otrzymała, że wymagają niektórych niedostępnych dokumentów dla swojej obrony, może złożyć uzasadniony wniosek funkcjonariuszowi ds. przesłuchań(20).
2. Jeśli akta nie są zbyt obszerne, przedsiębiorstwu przysługuje wybór przesyłania mu wszystkich dostępnych dokumentów, poza tymi, które już zostały przesłane wraz z deklaracją sprzeciwu lub listem odrzucającym skargę, lub konsultowania akt w pomieszczeniach Komisji.
W odniesieniu do spraw dotyczących art. 85 i 86, w przeciwieństwie do przeszłej zwyczajowej praktyki, deklaracji sprzeciwu lub listowi odrzucającemu skargę będą w przyszłości towarzyszyć jedynie dowody, na które się powołują, oraz przytaczane dokumenty, na których opiera się list sprzeciwu.
Zwłaszcza żaden wniosek o uzyskanie dostępu, złożony przed przedłożeniem deklaracji sprzeciwu, będzie niedopuszczalny.
D. Szczególne pytania, które mogą wyniknąć w związku ze skargami oraz procedurami odnoszącymi się do nadużycia pozycji dominującej (art. 85 oraz 86)
1. Skargi
Podczas gdy składający skargi mogą być w odpowiedni sposób włączeni w postępowanie, nie posiadają oni tych samych uprawnień ani gwarancji, co podmioty rzekomo dokonujące naruszeń. Uprawnienie składających skargi do zapoznania się z treścią dokumentów nie opiera się na tej samej podstawie co prawo do obrony adresatów deklaracji sprzeciwu, oraz nie istnieją powody dla traktowania uprawnień składających skargi jako równoważnych przeciwnym uprawnieniom przedsiębiorstw.
Jednakże składający skargę, który został powiadomiony o zamiarze odrzucenia jego skargi, może składać wniosek o uzyskanie dostępu do dokumentów, na podstawie których Komisja oparła swoje stanowisko. Jednakże składającym skargi nie wolno posiadać dostępu do żadnych poufnych informacji ani innych tajemnic przedsiębiorstwa należących do przedsiębiorstw, których dotyczą, lub przedsiębiorstw stron trzecich, które uzyskała Komisja w trakcie trwania postępowania (art. 11 oraz 14 rozporządzenia nr 17).
Wyraźnie, nawet bardziej konieczne jest poszanowanie tutaj zasady poufności, ze względu na to, że nie istnieje domniemanie naruszenia. Zgodnie z orzeczeniem w sprawie Fedetab(21), art. 19 ust. 2 rozporządzenia nr 17, udziela składającym skargę uprawnienia do bycia wysłuchanym oraz nie przyznaje prawa do otrzymania poufnych informacji.
2. Procedury w przypadkach nadużycia pozycji dominującej
Zagadnienie procedur w przypadkach nadużycia pozycji dominującej zostało przekazane do rozpatrzenia Sądowi Pierwszej Instancji oraz Trybunałowi Sprawiedliwości w sprawie BPB Industries i British Gypsum v. Komisja(22).
Zgodnie z definicją, przedsiębiorstwa posiadające pozycję dominującą na rynku są w stanie wywierać znaczny gospodarczy lub handlowy nacisk na swoich konkurentów lub na ich partnerów handlowych, klientów lub dostawców.
Sąd Pierwszej Instancji oraz Trybunał Sprawiedliwości w ten sposób uznały legitymację niechęci wykazanej przez Komisję do ujawniania niektórych listów otrzymanych od klientów lub przedsiębiorstw będących przedmiotem dochodzenia.
Chociaż wartościowe dla Komisji informacje w odniesieniu do lepszego zrozumienia danego rynku w żaden sposób nie stanowią dowodu oskarżającego, ich ujawnienie danemu przedsiębiorstwu może łatwo wskazać autorów w odniesieniu do zagrożenia środkami odwetowymi.
______
(1) Wyroki Sądu Pierwszej Instancji w sprawach T-30/91, Solvay przeciwko Komisji, T-36/91, ICI przeciwko Komisji, oraz T-37/91, wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 czerwca 1995 r. w sprawie ICI przeciwko Komisji, Zb.Orz. 1995, str. II-1775, II-1847 i II-1901.
(2) Dz.U. L 395 z 30.12.1989, str. 1, sprostowanie w Dz.U. L 257 z 21.9.1990, str. 13.
(3) Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 18 grudnia 1992 r. w sprawach połączonych T-10, 11 i 12 oraz 15/92, CBR i inni, Zb.Orz. 1992, str. II-2667 ust. 38.
(4) Dz.U. 13 z 21.2.1962, str. 204/62.
(5) Dz.U. 127 z 20.8.1963, str. 2268/63.
(6) Dz.U. L 377 z 31.12.1994, str. 1.
(7) Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie T-7/89 Hercules Chemicals przeciwko Komisji, Zb.Orz. 1991, str. II- 1711 ust. 54.
(8) Wewnętrzne dokumenty Komisji nie tworzą części akt dochodzenia oraz są umieszczane w aktach wewnętrznych dokumentów odnoszących się do badanej sprawy (patrz ppkt I.A.3 i II.A.2 poniżej).
(9) Na przykład metody oceniania kosztów wytwórczych oraz kosztów dystrybucji, tajemnice produkcji oraz procesy, źródła dostaw, ilości wyprodukowane oraz sprzedane, udziały w rynku, listy klientów oraz dystrybutorów, zakłady handlowe, struktura kosztów własnych, polityka sprzedaży oraz informacje w sprawie wewnętrznej organizacji przedsiębiorstwa.
(10) Wyrok z 24 czerwca 1986 r. w sprawie 53/85 Akzo Chemie BV i Akzo Chemie UK Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, Zb.Orz. 1986 pkt 24-28 oraz ust. 28, w szczególności na str. 1991-1992. Wyrok w sprawie z 17 listopada 1987 r. 142 oraz 156/84 BAT i Reynolds przeciwko Komisji, Zb.Orz. 1987, str. 4487 pkt 21.
(11) Postanowienie Trybunału z 30 marca 1982 r. w sprawie 236/81, Celanese przeciwko Komisji i Radzie, Zb.Orz. 1982, str. 1183.
(12) Powinna być tutaj stosowana procedura opisana w ppkt II.A.1.3.
(13) Dz.U. L 46 z 18.2.1994, str. 58.
(14) Dz.U. L 247 z 28.9.1996, str. 45.
(15) W pkt 54 wyroku w sprawie Hercules, określonym w pkt 41 wyroku w sprawie Cimenteries, Sąd Pierwszej Instancji utrzymał, iż Komisja nie ma obowiązku udostępniać przedsiębiorstwom wszystkich dokumentów, albo na ich korzyść, albo w inny sposób, które uzyskała w trakcie trwania dochodzenia z wyjątkiem przypadków tajemnic przedsiębiorstwa innych przedsiębiorstw oraz przypadków, gdy obejmuje to wewnętrzne dokumenty Komisji lub inne poufne informacje.
(16) W wyniku tego przepisu niezbędne jest przy sporządzaniu zamówienia na badania włączenie szczególnej klauzuli wskazującej, że badanie oraz odpowiednie dokumenty (metodologia, korespondencja z Komisją) mogą być ujawnione przez Komisję stronom trzecim.
(17) Na przykład dokumenty, które pomagają określić zakres, czas trwania oraz charakter naruszenia, tożsamość uczestników, szkodę wyrządzoną konkurencji, kontekst gospodarczy itp.
(18) Dz.U. L 330 z 21.12.1994, str. 67.
(19) Niezbędna jest ochrona poufności dokumentów uzyskanych od władz publicznych; reguła ta ma zastosowanie do dokumentów pochodzących od organów ds. konkurencji, ale również i do dokumentów pochodzących od innych organów publicznych, Państw Członkowskich oraz państw trzecich.
Jakikolwiek wyjątek w odniesieniu do zasady nieujawniania tych dokumentów musi być należycie uzasadniony ze względu na zabezpieczanie praw do obrony (np. skarga złożona przez Państwo Członkowskie na mocy art. 3 rozporządzenia nr 17). Listy w prosty sposób wyrażające zainteresowanie albo pochodzące od władz publicznych Państw Członkowskich, albo od władz publicznych państw trzecich, których zasadniczo nie można przekazywać.
Jednakże należy dokonać rozróżnienia między opiniami oraz komentarzami wydanymi przez inne organy publiczne, którym przyznano całkowitą ochronę, a jakimikolwiek szczególnymi dokumentami, których mogły dostarczyć, które nie zawsze są objęte wyjątkiem. W tym ostatnim przypadku zalecane jest w każdym przypadku postępowanie z zachowaniem ostrożności, zwłaszcza jeśli dokumenty pochodzą z państwa trzeciego, ze względu na to, iż uznano to za główne znaczenie dla rozwoju współpracy międzynarodowej w stosowaniu reguł konkurencji, celem zabezpieczenia związku zaufania między Komisją a państwami trzecimi.
Istnieją w tym kontekście dwie możliwości:
a) Może już istnieć umowa regulująca poufność wymienionych informacji.
Artykuł VIII ust. 2 Porozumienia między Wspólnotami Europejskimi a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej dotyczącego stosowania ich przepisów o konkurencji (Dz.U. L 95 z 27.4.1995, str. 45) wskazuje, że wymiana informacji oraz informacje otrzymane na podstawie Porozumienia muszą być chronione "w możliwie najpełniejszym zakresie". Artykuł ustanawia punkt prawa międzynarodowego, z którym musi zostać zachowana zgodność.
b) Jeśli brak takiego porozumienia, powinna być przestrzegana taka sama procedura gwarantowanej poufności.
(20) Szczególna procedura przewidziana w decyzji 94/810/EWWiS.
(21) Wyrok z dnia 29 października 1980 r. w sprawach połączonych 209,215 oraz 218/78, Fedetab, Zb.Orz. 1980, 3125 pkt 46.
(22) Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 kwietnia 1993 r. w sprawie T-65/89, BPB Industries i British Gypsum, Zb.Orz. 1993, str. II-389, oraz wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 1995 r. w sprawie C-310/93 P w BPB Industries i British Gypsum, Zb.Orz. 1995, str. I-865.
