Jaki akt prawny reguluje dolną granicę wieku ciążowego, dla którego powinna być obligatoryjnie wykonywana sekcja zwłok dziecka martwo urodzonego (niezależnie od treści art. 24 ust. 3 oraz art. 24 ust. 5 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej)?
Czy zwłoki dziecka martwo urodzonego np. w 12 tyg. ciąży powinny być poddane sekcji, jeśli przyczyna zgonu "in utero" nie jest znana?
Według Autorki prawo nie określa takiej granicy.
Jedyną wskazówką dla rozstrzygnięcia tej kwestii może być załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. Nr 247, poz. 1819 z późn. zm.) pt. "Kryteria oceny stosowane przy dokonywaniu wpisów w dokumentacji dotyczących czasu trwania ciąży, poronień, urodzeń żywych i zgonów płodów". Według załącznika poronieniem określa się wydalenie lub wydobycie z ustroju matki płodu, który nie oddycha ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli, o ile nastąpiło to przed upływem 22. tygodnia ciąży (21 tygodni i 6 dni).
Urodzeniem żywym określa się całkowite wydalenie lub wydobycie z ustroju matki noworodka, niezależnie od czasu trwania ciąży, który po takim wydaleniu lub wydobyciu oddycha lub wykazuje jakiekolwiek inne oznaki życia, takie jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli, bez względu na to, czy sznur pępowiny został przecięty lub łożysko zostało oddzielone.
Zgonem płodu (urodzenie martwe) określa się zgon następujący przed całkowitym wydaleniem lub wydobyciem z ustroju matki, o ile nastąpił po upływie 22. tygodnia ciąży lub później. O zgonie świadczy to, że po takim wydaleniu lub wydobyciu płód nie oddycha ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli.
Autorka uważa jednak, że te definicje są niezgodne z przepisami dotyczącymi zasad wystawiania kart zgonu, czy stwierdzaniem zgonu gdzie mowa jest o niezależności od czasu trwania ciąży. Autorka dostrzega fakt, że prowadzenie sekcji może być podyktowane możliwościami medycznymi. W tym zakresie może jednak wypowiedzieć się wyłącznie specjalista neonatolog. O ile zatem nie można określić przyczyn zgonu dziecka martwo urodzonego należy wykonać sekcję. Autorka – w oparciu tylko o doświadczenie w obsłudze szpitali – dopuszcza taką ewentualność, że przyczyny zgonu mogą być możliwe do ustalenia w drodze specjalistycznych badań o charakterze analitycznym (laboratoryjnym). Niemniej takie analizy prowadzone po zgonie są już elementem sekcji.
Agnieszka Sieńko
Czy zwłoki dziecka martwo urodzonego np. w 12 tyg. ciąży powinny być poddane sekcji, jeśli przyczyna zgonu "in utero" nie jest znana?
Według Autorki prawo nie określa takiej granicy.
Jedyną wskazówką dla rozstrzygnięcia tej kwestii może być załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. Nr 247, poz. 1819 z późn. zm.) pt. "Kryteria oceny stosowane przy dokonywaniu wpisów w dokumentacji dotyczących czasu trwania ciąży, poronień, urodzeń żywych i zgonów płodów". Według załącznika poronieniem określa się wydalenie lub wydobycie z ustroju matki płodu, który nie oddycha ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli, o ile nastąpiło to przed upływem 22. tygodnia ciąży (21 tygodni i 6 dni).
Urodzeniem żywym określa się całkowite wydalenie lub wydobycie z ustroju matki noworodka, niezależnie od czasu trwania ciąży, który po takim wydaleniu lub wydobyciu oddycha lub wykazuje jakiekolwiek inne oznaki życia, takie jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli, bez względu na to, czy sznur pępowiny został przecięty lub łożysko zostało oddzielone.
Zgonem płodu (urodzenie martwe) określa się zgon następujący przed całkowitym wydaleniem lub wydobyciem z ustroju matki, o ile nastąpił po upływie 22. tygodnia ciąży lub później. O zgonie świadczy to, że po takim wydaleniu lub wydobyciu płód nie oddycha ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak czynność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze mięśni zależnych od woli.
Autorka uważa jednak, że te definicje są niezgodne z przepisami dotyczącymi zasad wystawiania kart zgonu, czy stwierdzaniem zgonu gdzie mowa jest o niezależności od czasu trwania ciąży. Autorka dostrzega fakt, że prowadzenie sekcji może być podyktowane możliwościami medycznymi. W tym zakresie może jednak wypowiedzieć się wyłącznie specjalista neonatolog. O ile zatem nie można określić przyczyn zgonu dziecka martwo urodzonego należy wykonać sekcję. Autorka – w oparciu tylko o doświadczenie w obsłudze szpitali – dopuszcza taką ewentualność, że przyczyny zgonu mogą być możliwe do ustalenia w drodze specjalistycznych badań o charakterze analitycznym (laboratoryjnym). Niemniej takie analizy prowadzone po zgonie są już elementem sekcji.
Agnieszka Sieńko