W systemie LEX znajdziesz zagadnienie powiązane z tym artykułem:
Przewóz towarów niebezpiecznych
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
To zagadnienie zawiera:
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
Pytanie dotyka instytucji transportu towarów niebezpiecznych, która niestety jest w systemie prawa polskiego potraktowana bardziej niż skromnie. Transport towarów niebezpiecznych regulowany jest przepisami ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199, poz. 1671 z późn. zm.) – dalej u.d.t.n. Wskazany akt prawny w słowniku ustawowym zawiera wyjaśnienie pojęcia "towar niebezpieczny". Jest nim "materiał lub przedmiot (rzecz), który zgodnie z umową ADR jest niedopuszczony do międzynarodowego przewozu drogowego lub jest dopuszczony do takiego przewozu na warunkach określonych w tej umowie." Umowa ADR, wskazana w zdaniu poprzednim, to "Umowa europejska dotycząca międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR)" sporządzona w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 27, poz. 162 z późn. zm.) – dalej ADR.
Zgodnie z definicjami zawartymi w ADR materiały wskazane w pytaniu należy zaliczyć do kategorii materiałów niebezpiecznych. ADR zawiera także dość szczegółowo opisane procedury postępowania z takimi materiałami. Transport materiałów UN 3373 (a takimi są próbki diagnostyczne) uregulowany jest Instrukcją P650.
Zgodnie z tą instrukcją materiał winien być transportowany między innymi z zachowaniem następujących warunków:
• opakowania powinny być dobrej jakości, wystarczająco mocne, aby wytrzymać wstrząsy oraz czynności ładunkowe;
• opakowania muszą zabezpieczać przed ubytkami materiału;
• opakowanie powinno składać się z trzech elementów: naczynia pierwotnego, opakowania pośredniego oraz opakowania zewnętrznego, z których zewnętrzne albo pośrednie musi być sztywne;
• przesyłka musi być zgodnie z Instrukcją oznakowana;
• opakowanie musi wytrzymać próbę swobodnego upadku z wysokości 1,2 metra, itp.
Zgodnie z art. 27 u.d.t.n. przewóz niektórych towarów niebezpiecznych podlega obowiązkowi zgłoszenia do komendanta wojewódzkiego Policji oraz do komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej. Warunki i podmioty obowiązane do takiego zgłoszenia określa powołany artykuł stanowiąc, że zgłoszenia towarów, o których mowa wyżej, są obowiązani dokonać:
1)
nadawca towaru niebezpiecznego - jeżeli przewóz rozpoczyna się w Rzeczypospolitej Polskiej i jest wykonywany przez przewoźnika będącego przedsiębiorcą zagranicznym w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 86, poz. 958 i Nr 114, poz. 1193, z 2001 r. Nr 49, poz. 509, Nr 67, poz. 679, Nr 102, poz. 1115 i Nr 147, poz. 1643 oraz z 2002 r. Nr 1, poz. 2, Nr 115, poz. 995 i Nr 130, poz. 1112);
2)
przewoźnik - jeżeli przewóz rozpoczyna się w Rzeczypospolitej Polskiej i jest wykonywany przez przewoźnika innego niż określony w pkt 1;
3)
właściwa placówka Straży Granicznej - jeżeli przewóz rozpoczyna się za granicą.
Szczegóły dotyczące zgłaszania ujęte są w rozporządzeniu Ministra Transportu z dnia 4 czerwca 2007 r. w sprawie towarów niebezpiecznych, których przewóz drogowy podlega obowiązkowi zgłoszenia (Dz. U. Nr 107, poz. 742 z późn. zm.).
Obowiązujące prawo nie przewiduje żadnych szkoleń ani też innych szczególnych uprawnień dla osób kierujących pojazdami przewożącymi materiały niebezpieczne (biologiczne). Tę lukę należy wypełnić instrukcjami epidemiologicznymi – z pytania wynika, że świadczeniodawca takimi dokumentami dysponuje.
W zakresie pytania o możliwość zlecenia transportu podmiotom zewnętrznym należy jednoznacznie stwierdzić, że oczywiście jest to możliwe. Prawo nie zakazuje takiego zlecenia niemniej jednak należy zabezpieczyć umową z takim zleceniobiorcą przestrzeganie wszelkich procedur transportu materiałów biologicznych. Dopuszczalność zawarcia takiej umowy wynika z ogólnej normy art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) ustanawiającej zasadę swobody kontraktowania. Ważne jest także to, że niepubliczny zakład opieki zdrowotnej nie podlega obostrzeniom w zakresie zawierania umów (kontraktów), tym samym należy przyjąć, że jako podmiot obrotu (ściślej mówiąc podmiotem obrotu jest podmiot, który NZOZ utworzył nie zaś sam NZOZ) zachowuje swobodę w zawieraniu umów w ramach outsorcingu.
Uwagi
Autorka przyznaje, że materia poruszona w pytaniu jest niezwykle obszerna. Dokonanie pełnej analizy znacząco wykraczałoby poza ramy i konwencję publikacji jaką jest odpowiedź na pytanie. Dlatego Autorka ogranicza się do wskazania aktów prawnych, które należy poddać analizie a także wskazuje na brak jednoznacznej i wyczerpującej regulacji prawnej transportu materiałów diagnostycznych. Szerzej tematykę skomentowała na łamach SPiZ Agata Wnukiewicz-Kozłowska w komentarzu o tytule "Transport ludzkiego materiału biologicznego. Wymogi prawne, dokumenty i certyfikaty" (numer 71983).
Agnieszka Sieńko
