Grupa mieszkańców zgłosiła problem braku widoczności na wzniesieniu jednej z ulic z powodu zaparkowanych na jezdni samochodów.
Prezydent miasta po przeanalizowaniu zgłoszenia zatwierdził projekt zmiany organizacji ruchu. Zmiana miała polegać na obustronnym wprowadzeniu zakazu zatrzymywania się za pomocą znaków B-36 z tabliczka tekstową "Nie dotyczy pobocza".
Mężczyzna mieszkający przy ulicy objętej zmianą, wezwał prezydenta do demontażu nowego oznakowania, tzn. powrotu do stanu poprzedniego na tej ulicy.
Tłumaczył, iż miejski inżynier ruchu ustawiając znak B-36, pozbawił jego i pozostałych mieszkańców domów przy tej ulicy dostępu do własnych domów w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i drogowego dostępu do nieruchomości.
Prezydent miasta poinformował wnioskodawcę, iż celem wprowadzenia zakazu zatrzymywania się było wyłącznie zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Mieszkaniec złożył skargę do sądu administracyjnego.
WSA zwrócił uwagę, iż w projekcie organizacji ruchu należy wyjaśnić konieczność zastosowania znaków takich jak znak B-36.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
W rozpatrywanej sprawie konieczność ta nie została wyjaśniona w sposób wyczerpujący, ani przekonujący. Nie uwzględniono faktu, że przy ulicy tej znajdują się budynki mieszkalne.
W ocenie sądu wyjaśnienie dlaczego zdecydowano się ustawić znak zakazu postoju, powinno być elementem dokumentacji sporządzonej w celu zatwierdzenia organizacji ruchu, tak aby wskazywało, że podjęte przez organ rozstrzygniecie nie jest aktem dowolnym.
Uzasadnienie takie powinno w sposób jasny i przekonujący odzwierciedlać prawidłowe wyważenie proporcji pomiędzy interesem osób zamieszkałych przy danej ulicy, którym niewątpliwie należy zapewnić swobodny, bezpieczny i zgodny z przepisami prawa dojazd do ich nieruchomości, a interesem społecznym, który w tego rodzaju sprawach wyraża się jako konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego, korzystającym z danej ulicy będącej drogą publiczną.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 8 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Go 863/16, nieprawomocny
