Uchwałą w sprawie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości rada gminy ustaliła wysokość stawek od gruntów przeznaczonych w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę techniczno-produkcyjną, z wyjątkiem gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej, badając uchwałę w trybie nadzoru, stwierdziło nieważność takiego zapisu.
Izba wskazała na granice dopuszczalności działania rady gminy w zakresie podatków, które wyznacza ustawa o podatkach i opłatach lokalnych . Ustawa ta stanowi w art. 5 ust. 1, że to rada gminy określa w drodze uchwały wysokość stawek w podatku od nieruchomości, które nie mogą przekroczyć stawek maksymalnych określonych w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 rada gminy przy określaniu wysokości stawek może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, w tym w szczególności uwzględniając: lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystania gruntu.
Kolegium RIO uznało, że zapis dokonany w uchwale jest sprzeczny z dyspozycją art. 7 i art. 217 Konstytucji w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym oraz z dyspozycją art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
W uzasadnieniu takiego stanowiska Kolegium podniosło, że zakwestionowany zapis dotyczył nie faktycznego przeznaczenia gruntów, lecz przeznaczenia wynikającego z planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym stosowanie wymienionej stawki uzależnione zostało jedynie od zapisów miejscowego planu, a nie od faktycznego przeznaczenia gruntu przez podmiot ten grunt wykorzystujący oraz aktualnego sposobu wykorzystania gruntu. Za uwzględnieniem faktycznego sposobu wykorzystania gruntu przy różnicowaniu stawek opowiada się orzecznictwo sądowe podkreślając, że o różnicowaniu stawek nie decydują cechy indywidualne podatnika ale sposób wykorzystywania gruntu i jego aktualne przeznaczenie.
Zatem to nie wysokość stawki uchwalonej w badanej uchwale przesądziła o zakwestionowaniu postanowienia uchwały, ale zróżnicowanie stawki dokonane wyłącznie w oparciu o zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie uwzględniające faktycznego przeznaczenia i sposobu wykorzystania gruntu.
Uchwała nr 207/09 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze z dnia 4 listopada 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Lubus. Nr 128, poz. 1697).
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.)
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.(Dz. U. z. Nr 78, poz. 483 ze zm.)
Izba wskazała na granice dopuszczalności działania rady gminy w zakresie podatków, które wyznacza ustawa o podatkach i opłatach lokalnych . Ustawa ta stanowi w art. 5 ust. 1, że to rada gminy określa w drodze uchwały wysokość stawek w podatku od nieruchomości, które nie mogą przekroczyć stawek maksymalnych określonych w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 rada gminy przy określaniu wysokości stawek może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, w tym w szczególności uwzględniając: lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystania gruntu.
Kolegium RIO uznało, że zapis dokonany w uchwale jest sprzeczny z dyspozycją art. 7 i art. 217 Konstytucji w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym oraz z dyspozycją art. 5 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
W uzasadnieniu takiego stanowiska Kolegium podniosło, że zakwestionowany zapis dotyczył nie faktycznego przeznaczenia gruntów, lecz przeznaczenia wynikającego z planu zagospodarowania przestrzennego. Tym samym stosowanie wymienionej stawki uzależnione zostało jedynie od zapisów miejscowego planu, a nie od faktycznego przeznaczenia gruntu przez podmiot ten grunt wykorzystujący oraz aktualnego sposobu wykorzystania gruntu. Za uwzględnieniem faktycznego sposobu wykorzystania gruntu przy różnicowaniu stawek opowiada się orzecznictwo sądowe podkreślając, że o różnicowaniu stawek nie decydują cechy indywidualne podatnika ale sposób wykorzystywania gruntu i jego aktualne przeznaczenie.
Zatem to nie wysokość stawki uchwalonej w badanej uchwale przesądziła o zakwestionowaniu postanowienia uchwały, ale zróżnicowanie stawki dokonane wyłącznie w oparciu o zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie uwzględniające faktycznego przeznaczenia i sposobu wykorzystania gruntu.
Uchwała nr 207/09 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Zielonej Górze z dnia 4 listopada 2009 r. (Dz. Urz. Woj. Lubus. Nr 128, poz. 1697).
Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.)
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.(Dz. U. z. Nr 78, poz. 483 ze zm.)