Spór w sprawie dotyczył udzielenia odpowiedzi na pytanie, jakie pomieszczenia sanatorium uzdrowiskowego na gruncie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (jednolity tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.), należy uznać za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.


Prezydent miasta ustalił, iż preferencyjnej stawce opodatkowania, określonej w przepisie art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, podlega wyłącznie powierzchnia użytkowa pomieszczeń zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych. Natomiast, pozostałe pomieszczenia, w tym pokoje kuracjuszy, części administracyjne, gastronomiczne i gospodarcze zostały zakwalifikowane, jako związane z działalnością gospodarczą inną, niż świadczenie usług zdrowotnych i opodatkowane stawką przewidzianą dla takiej działalności.


Sanatorium argumentowało, że w określonych sytuacjach wyżywienie i zakwaterowanie pacjenta może być uznane za świadczenie zdrowotne, a tym samym pomieszczenia służące takim świadczeniom mogą korzystać z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości.

WSA uznał, iż pojecie "zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych" należy wiązać z bezpośrednim związkiem pomieszczeń budynku z udzielaniem tego rodzaju świadczeń. Nie mieszczą się w jego ramach pomieszczenia o charakterze administracyjnym, gospodarczym i socjalnym, a także związane z zamieszkiwaniem oraz wyżywieniem kuracjuszy sanatorium. Nie są to bowiem pomieszczenia ze swej istoty przeznaczone do udzielania świadczeń zdrowotnych, poza tym świadczenia te wykonywane są tam sporadycznie, w zależności od sytuacji zdrowotnej kuracjusza. W sanatorium nie ma pomieszczeń zakwaterowania, w których przebywaliby stale i wyłącznie kuracjusze chorzy. Proces leczenia (badania, podawania leków) odbywa się w pomieszczeniach zamieszkiwania kuracjuszy.

Zatem tylko niektóre z pomieszczeń i to doraźnie, będą wykorzystywane przez kuracjuszy w związku z udzielanymi im świadczeniami zdrowotnymi, spowodowanymi zaistniałą podczas pobytu w sanatorium chorobą. Pozostałe zaś pomieszczenia zakwaterowania, mogą w ogóle przez cały rok, nie być wykorzystywane w celu udzielania świadczeń zdrowotnych ze względu na brak zachorowań kuracjuszy. Wszystko zatem uzależnione jest od konkretnych stanów faktycznych, stanu zdrowia kuracjuszy.


Zdaniem WSA zmienność tych okoliczności oraz istota pomieszczeń zakwaterowania przesądzają, iż nie można takich pomieszczeń uznać za pomieszczenia zajęte na udzielanie świadczeń zdrowotnych w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Czasowe sporadyczne wykorzystywanie pomieszczeń zakwaterowania kuracjuszy do udzielania świadczeń zdrowotnych uzależnione od losowych zdarzeń (choroby kuracjusza) nie zmienia istoty tych pomieszczeń z pomieszczeń zamieszkiwania na pomieszczenia zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych. Tym samym takie pomieszczenia (pokoje kuracjuszy) nie podlegają opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku od nieruchomości określoną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, albowiem nie są zajęte stricte na wykonywanie świadczeń zdrowotnych.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Bydgoszczy z 28 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Bd 11/11, prawomocny