Przez poddasze nieużytkowe rozumie się takie, które nie może być przystosowane na pomieszczenia mieszkalne a pełni ono funkcję strychu, pomieszczeń na wiązary kratowe dachu czy przestrzeń wentylacyjną. Natomiast przez poddasze użytkowe rozumie się część budynku położoną powyżej najwyższego stropu, zawierającą pomieszczenia przystosowane do przebywania w nich ludzi.



Uzasadnienie








Podstawową różnicą pomiędzy poddaszem użytkowym a poddaszem nieużytkowym jest funkcja definiowanej powierzchni.

Poddasze użytkowe, jako pomieszczeni przystosowane do przebywania w nim ludzi może stanowić zarówno:
a) pomieszczenie mieszkalne - należy przez to rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego,
b) pomieszczenie pomocnicze - należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się w obrębie mieszkania lub lokalu użytkowego służące do celów komunikacji wewnętrznej, higieniczno-sanitarnych, przygotowywania posiłków, z wyjątkiem kuchni zakładów żywienia zbiorowego, a także do przechowywania ubrań, przedmiotów oraz żywności,
c) pomieszczenie techniczne - należy przez to rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku,
d) pomieszczeniu gospodarcze - należy przez to rozumieć pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych,
e) lokal użytkowy - należy przez to rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym,

W sytuacji gdy poddasze użytkowe pełni funkcję mieszkalną lub biurową powinno być oddzielone od palnej konstrukcji i palnego przykrycia dachu przegrodami o klasie odporności ogniowej, o której mowa w przepisie § 219 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.) .

Kwalifikacja poddasza rzutuje także na sferę podatkową. W rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalowych stanowi, że przez powierzchnię użytkowa budynku lub jego części należy rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

W rozumieniu tego przepisu za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe. A contrario, z punktu widzenia opłaty lokalowej poddasze nieużytkowe nie stanowi kondygnacji i nie stanowi podstawy wymiaru podatku.

Nadto, w zależności od rodzaju poddasza należy dostosować rodzaj ocieplenia, wentylacji, stropu, itd.

Anna Bufnal

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. – o podatkach i opłatach lokalowych (tekst jedn.: 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.)
Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.)