Dyrektor ośrodka pomocy społecznej wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie sporu o właściwość, dotyczącego wskazania organu właściwego do rozpoznania wniosku kobiety o przyznanie jej zasiłku celowego.

Z akt sprawy wynikało, że wnioskodawczyni przez długi okres czasu prowadziła tułaczy tryb życia. Od kilku miesięcy zamieszkuje w hotelu, gdzie zajmuje pokój z aneksem kuchennym oraz dostępem do łazienki i WC. Pomieszczenie to wyposażone jest w prąd, centralne ogrzewanie, ciepłą i zimną wodę.

Zdaniem NSA lokal, w którym obecnie zamieszkuje wnioskodawczyni, chociaż położony jest na terenie hotelu, to jednak spełnia warunki, które pozwalają na potraktowanie tego pomieszczenia jako lokalu, który bez wątpienia może służyć do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych przebywającej w nim osoby.

Z tych względów nie powinien być on traktowany jako pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 150 ze zm.).

Z definicji lokalu mieszkalnego w myśl tej ustawy nie wynika aby taki lokal miał być samodzielny, wyposażony w odrębne pomieszczenie socjalne, by musiał spełniać wymogi techniczne określone innymi przepisami ściśle odnoszącymi się do lokali mieszkalnych.
Akcent bowiem należy położyć przede wszystkim na to, by był to lokal służący do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych i to na stałe, bądź na dłuższy okres czasu.

Zdaniem sądu omawiane pomieszczenie spełnia te przesłanki.

Zatem nie można uznać, że wnioskodawczyni jest osobą bezdomną, a tym samym, by właściwość miejscową gminy ustalać według ostatniego miejsca zameldowania na pobyt stały – uznał sąd.

Na podstawie:
Postanowienie NSA z 23 października 2015 r., sygn. akt I OW 104/15, prawomocne