Grupa mieszkańców wezwała radę gminy do podjęcia uchwał dotyczących niezwłocznego naprawienia na koszt gminy wszystkich dróg gminnych. W uzasadnieniu wskazali, w wyniku powstawania na gruntach rolnych osiedli mieszkaniowych sieć melioracyjna została zupełnie zdewastowana co prowadzi do podtopień ich gruntów. Ponadto wskazali na brak dojazdów do ich gospodarstw, w związku z całkowitą dewastacją dróg gminnych. Rada nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie.


W związku z tym mieszkańcy wezwali radę do usunięcia naruszenia prawa. Skarżący wskazali, że rada gminy od wielu miesięcy pozostaje w bezczynności, mimo pełnej świadomości ogromnego ryzyka ponownego wystąpienia podtopień. Ich zdaniem fakt ten stanowi świadome działanie na szkodę interesu prywatnego.


W odpowiedzi na skargę rada gminy wskazała, że w toku są postępowania administracyjne dotyczące zalewania gruntów rolnych. Prowadzone postępowania wymagają wiadomości specjalnych z wielu dziedzin, z uwagi na skomplikowany charakter sprawy. Jednocześnie organ przedstawił przebieg postępowania dotyczącego zalewania gruntów.


WSA przypomniał, iż wniesienie skargi na bezczynność organu gminy w zakresie działalności uchwałodawczej, w trybie i na zasadach określonych w art. 101a  ustawy o samorządzie gminnym , może dotyczyć wyłącznie czynności nakazanych prawem, w takim zakresie w jakim przepisy prawa nakładają na organ obowiązek podjęcia stosownych uchwał w określonej materii.

Zdaniem WSA taka sytuacja nie zachodzi w rozpatrywanej sprawie. Nie stanowi podstawy do wniesienia skargi powołana przez skarżących ustawa o samorządzie gminnym. Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone na rzecz innych podmiotów. Z kolei przepis art. 7 ust. 1  ustawy o samorządzie gminnym  określa zadania własne gminy.

Realizacja zadań własnych gminy określonych w art. 7 ustawy, a więc zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakres, którego wchodzą między innymi sprawy dotyczące gminnych dróg i ulic, stanowi jedynie ogólne ramy kierunkowe działania gminy w tym aspekcie i wymaga od organów administracji każdorazowego odwoływania się do przepisu szczególnego, który konkretyzowałby te zadania celem przyznania stronie określonych uprawnień lub nałożenia na nią obowiązków. Wymienione w art. 7 zadania mają charakter fakultatywny, co oznacza, że gmina za pośrednictwem swoich organów samodzielnie decyduje o kolejności i terminie zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty mieszkańców, w tym o konieczności budowy czy też modernizacji dróg stanowiących jej własność. Również z przepisów ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985r. (t.j. Dz. U. z 2007r., nr 19, poz. 115 ze zm.) nie wynika dla organu gminy i dla gminy obowiązek niezwłocznego podjęcia określonych przez mieszkańców gminy czynności w zakresie budowy lub modernizacji wskazanej drogi gminnej na terenie gminy, natomiast zarządzanie drogami wewnętrznymi należy do zarządcy terenu, na którym zlokalizowana jest droga.

Zatem art. 101 a ustawy o samorządzie gminnym nie daje skarżącym legitymacji do żądania wydania przez organ wykonawczy gminy uchwały, której powzięcie nie jest nakazane przepisami prawa. W ocenie Sądu, nie ma możliwości zobowiązania rady gminy do podjęcia uchwał dotyczących niezwłocznego naprawienia wszystkich dróg gminnych, skoro brak jest normy prawa materialnego nakładającego na radę obowiązek podjęcia takiej uchwały.

Na podstawie:
Postanowienie WSA w Gdańsku z 8 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Gd 75/12, nieprawomocne

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)