Małżonkowie jako adresaci decyzji o podatku od nieruchomości

Jeżeli nieruchomość jest przedmiotem wspłwłasności, wwczas decyzję o wymiarze podatku doręcza się wszystkim wspłwłaścicielom odrębnie. Rwnież w sytuacji, gdy wspłwłaścicielami są małżonkowie.

Organ podatkowy właściwy w sprawach podatku od nieruchomości jest zobowiązany do ustalenia, w drodze decyzji administracyjnej, wysokości tego podatku dla osób fizycznych. Decyzja ta podlega doręczeniu podatnikom zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

Z treści art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych  wynika, iż nieruchomość objęta obowiązkiem podatkowym, a stanowiąca współwłasność lub znajdująca się w posiadaniu samoistnym dwóch lub więcej podmiotów, stanowi odrębny przedmiot opodatkowania. Jednocześnie obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach (lub współposiadaczach). Oznacza to, iż organ podatkowy może żądać zapłacenia podatku od w całości lub w części od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych, przy czym aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy nadal pozostają zobowiązani – zgodnie z zasadami wynikającymi z Kodeksu cywilnego. Jednak warunkiem odpowiedzialności solidarnej jest doręczenie decyzji o wysokości podatku, gdyż dopiero wówczas powstaje skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe.

Po zmianach wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2003 r. małżonkowie są traktowani jak inni współwłaściciele nieruchomości. Obecnie każdy małżonek z osobna powinien otrzymać decyzję wymiarową na nieruchomość wspólną. Decyzje należy sporządzić w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach i powinni być w niej wskazani obydwoje małżonkowie jako adresaci (podatnicy) oraz wymierzony podatek w jednej kwocie, tj. bez podziału kwoty na współwłaścicieli. Doręczenie decyzji tylko jednemu z małżonków jest niezgodne z przepisami dotyczącymi doręczeń zawartymi w Ordynacji podatkowej i będzie skutkowało tym, że małżonek, który decyzji nie otrzymał, nie będzie zobowiązany do zapłacenia podatku i nie będzie możliwe egzekwowanie należności od niego.

Pogląd taki został przyjęty zarówno w doktrynie (patrz L. Etel komentarz do art. 3 ustawy w: L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, ABC, 2008), jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Dla przykładu można tu przywołać następujące wyroki:
- Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2007 r. II FSK 244/06, LEX nr 317889,
- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 października 2007 r. I SA/Sz 874/06, LEX nr 394833,
- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 18 września 2008 r. I SA/Ol 294/08, LEX nr 461225.

Przydatne materiały:

Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.)