Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Rada miasta uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
Właściciele jednej z nieruchomości zaskarżyli uchwałę. Ich zdaniem plan prawie w całości przeznaczył ich działkę pod zabudowę usługową. Taki zapis uniemożliwił im dokonanie rozbudowy istniejącego budynku na budynek mieszkalno – handlowo – usługowy.
Ich zdaniem gmina przekroczyła granice władztwa planistycznego oraz ograniczyła możliwości wykonywania przez nich prawa własności.
WSA nie zgodził się ze skarżącymi.
Sąd przyznał, iż ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bezpośrednio dotykają ich uprawnień wynikających z prawa własności nieruchomości.
WSA podkreślił jednak, iż naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa w art, 101 ustawy o samorządzie gminnym, powinno być obiektywne tzn. polegające na nieprzestrzeganiu przez organ norm prawnych powszechnie obowiązujących.
W przypadku kwestionowania uchwały dotyczącej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uwzględnienie skargi nastąpi, gdy naruszenie przepisów prawnych przekroczy tzw. granice władztwa planistycznego.
Koncepcja władztwa planistycznego oznacza, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów, w sposób odbierany przez nich jak niekorzystny, natomiast nie musi z tym być z tym powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego.
WSA zwrócił uwagę, iż prawo własności, mimo, iż jest najsilniejszym prawem podmiotowym, korzystającym z gwarancji ustawowych i ponadustawowych, jednak nie ma charakteru absolutnego i nieograniczonego.
Jednak ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia – podkreślił sąd.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 28 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 643/14, nieprawomocny