Rada miejska w uchwale nadała nazwę jednemu ze skwerów miasta. Jako podstawę prawną uchwały wskazała art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j . Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.).
Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały.
Organ nadzoru wyjaśnił, iż przepis powołany jako podstawa prawna, uprawnia radę do podjęcia uchwały w sprawie nadania nazwy placowi lecz jedynie w sytuacji, gdy stanowi on drogę publiczną. Tymczasem skwer, któremu nadano nazwę przedmiotową uchwałą, nie stanowi drogi publicznej w rozumieniu ustawy o drogach publicznych – wyjaśnił wojewoda.
WSA zgodził się z organem nadzoru, że skwer, któremu nadano nazwę w uchwale nie mieścił się w katalogu wymienionym w art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym. W konsekwencji wskazany w podstawie prawnej uchwały artykuł przywołano błędnie.
Sąd zwrócił natomiast uwagę, iż art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy o samorządzie gminnym wyraźnie zalicza do zadań własnych gminy sprawy z zakresu kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.
W rozpatrywanej sprawie sporny skwer stanowi teren rekreacyjno – wypoczynkowy. W tej sytuacji gmina miała nie tylko prawo ale i obowiązek wykonywania wszelkich działań służących prawidłowemu funkcjonowaniu takich terenów, których jest właścicielem.
W tym zakresie obowiązuje zaś tylko takie ograniczenie, by nie były to działania sprzeczne z prawem. Tymczasem żaden przepis prawa nie zabrania nadawania nazw terenom rekreacyjno-wypoczynkowym i nie ma racjonalnych argumentów przemawiających za pozbawieniem gmin takiej możliwości.
Sąd nie podzielił stanowiska organu nadzoru co do konieczności stwierdzenia nieważności uchwały, gdyż błędne powołanie jego podstawy prawnej w sytuacji, gdy istnieje ona w rzeczywistości, nie stanowi istotnego naruszenia prawa w przypadku uchwały nie mającej charakteru aktu normatywnego – przypomniał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gliwicach z 25 czerwca 2015 r., sygn. akt IV SA/Gl 1015/14, nieprawomocny