Odpowiedź: tak, o ile postanowienia układu przyznające pracownikom prawo do wynagrodzenia za czas dyżuru znajdują zastosowanie także w przypadku pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy.
Uzasadnienie: ustawodawca zdefiniował dyżur w art. 1515 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) – dalej k.p. wskazując, że polega on na zobowiązaniu pracownika przez pracodawcę do pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. Zasadą jest, że czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy, jeżeli podczas dyżuru pracownik nie wykonywał pracy. Czas pełnienia dyżuru nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku, o którym mowa w art. 132 k.p. i art. 133 k.p. Powszechnie obowiązujące zasady rekompensaty czasu dyżuru przedstawiają się następująco: za czas dyżuru, z wyjątkiem dyżuru pełnionego w domu, pracownikowi przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego – wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia. Jak wynika z zastrzeżenia poczynionego w art. 1515 § 4 k.p., do pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy nie znajdują zastosowania powołane powyżej zasady rekompensowania czasu dyżuru, w przypadku tej kategorii pracowników nie obowiązuje również zakaz naruszania prawa pracownika do odpoczynku w związku z czasem pełnienia dyżuru.