Pracownik tymczasowy wykonujący w sposób ciągły na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracę tymczasową obejmującą zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika, może wykonywać pracę tymczasową u danego pracodawcy – użytkownika do 36 miesięcy łącznie. Po tym okresie pracownik tymczasowy może być ponownie skierowany do wykonywania pracy tymczasowej u tego pracodawcy użytkownika nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy (art. 20 ust. 2 i 3 u.z.p.t.)
Zgodnie z art. 7 u.z.p.t. agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy. Nie ma prawnych możliwości zatrudniania pracowników tymczasowych w formule prawnej umowy o pracę zawieranej na czas nieokreślony.
Ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych wyłącza limitowanie umów na czas określony przewidziane w art. 251 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) – dalej k.p. Biorąc więc pod uwagę brzmienie art. 21 u.z.p.t., agencja pracy tymczasowej może bez ograniczeń zawierać z pracownikiem tymczasowym umowy na czas określony.