Chodzi tu o pracę wymienioną w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – dalej r.w.e.p.
Zasadą jest, że wspomniane okresy zatrudnienia powinny zostać udowodnione świadectwem pracy wystawionym pracownikowi przez pracodawcę po ustaniu zatrudnienia na podstawie posiadanej dokumentacji (obowiązek ten wynika m.in. z art. 125a ust. 2 u.e.r.f.u.s.). Potwierdzając okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach, pracodawca powinien powołać się na rodzaj pracy wymieniony w r.w.e.p. Należy przy tym zauważyć, że zmiana nazwy stanowiska nie ma wpływu na uprawnienia pracownika. Istotne jest, by praca faktycznie wykonywana pozostała ta sama.
Może się zdarzyć, że w następstwie likwidacji, przekształcenia czy restrukturyzacji zakładu pracy, ubiegający się o przyznanie emerytury nie może przedstawić świadectwa pracy. W takim przypadku wnioskodawca powinien przedstawić zaświadczenie wystawione m.in. przez organ założycielski zlikwidowanego zakładu pracy czy Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa (w stosunku do pracowników zlikwidowanych państwowych gospodarstw rolnych). Jeśli i to nie będzie możliwe, wnioskodawca może przedstawić tzw. dokumentację zastępczą – kserokopie dokumentów potwierdzających żądane okoliczności, znajdujących się w archiwum lub u prywatnego przechowawcy. Oceny tego rodzaju środków dowodowych dokona organ rentowy prowadzący postępowanie w sprawie.
Źródło: Służba pracownicza 2010, nr 10, Dariusz Noszczak, s. 24-26.