W myśl art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) – dalej k.p., pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Na podstawie delegacji ustawowej, wynikającej z art. 229 § 8 k.p., Minister Zdrowia i Opieki Społecznej wydał w dniu 30 maja 1996 r. rozporządzenie w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.) – dalej r.b.l.p. Powyższy przepis określa m.in. zakres wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich pracowników, tryb ich przeprowadzania oraz sposób dokumentowania i kontroli tych badań.
Zgodnie z § 4 ust. 1 r.b.l.p., badania profilaktyczne przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, zawierającego:
1) określenie rodzaju badania profilaktycznego, jakie ma być wykonane,
2) określenie stanowiska pracy, na jakim osoba ta ma być zatrudniona (w przypadku osób przyjmowanych do pracy lub pracowników przenoszonych na inne stanowiska pracy),
3) określenie stanowiska pracy, na jakim pracownik jest zatrudniony (w przypadku badań okresowych lub kontrolnych),
4) informacje o występowaniu na stanowisku lub stanowiskach pracy czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych oraz aktualne wyniki badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia, wykonanych na tych stanowiskach.
Określenie zakresu i częstotliwości badania profilaktycznego należy do lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną, w oparciu o "Wskazówki metodyczne w sprawie przeprowadzania badań profilaktycznych pracowników" (załącznik nr 1 do r.b.l.p.), jak również o inne, szczegółowe regulacje dla wybranych grup zawodowych.
Warto również podkreślić, że zawarte we "Wskazówkach..." wytyczne dotyczące zakresu badań lekarskich i pomocniczych są ułożone według rodzajów narażenia zawodowego, a nie zawodów czy stanowisk pracy. W związku z powyższym to lekarz medycyny pracy – ustalając niezbędny zakres badania – wykorzystuje odpowiednie zalecenia dla poszczególnych rodzajów narażenia.
Z uwagi na to, że obsługa wózka widłowego należy do prac wymagających pełnej sprawności psychoruchowej (por. publikację Instytutu Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera w Łodzi "Problemy orzecznicze w badaniach profilaktycznych", wyd. 2009 r.), lekarz medycyny pracy powinien – zgodnie z wytycznymi określonymi w Części V pkt 2 "Wskazówek..." – skierować pracownika na dodatkowe badania psychologiczne i właśnie m.in. na podstawie wyników tych badań, dopuścić (lub nie) pracownika do pracy na danym stanowisku.