1. Wypadek przy pracy i choroba zawodowa
Zgodnie z przepisem art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - dalej k.p., pracodawca, na podstawie orzeczenia lekarskiego, przenosi do odpowiedniej pracy pracownika, który stał się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej i nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Już na wstępie podkreślić należy, iż użyte sformułowanie „przenosi" oznacza, iż powierzenie pracownikowi innej pracy jest obowiązkiem pracodawcy, nie zaś jego uprawnieniem. Ponadto co istotne, obowiązek ten zdaje się mieć charakter bezwzględny, co oznacza, iż nie może on zostać uchylony poprzez wzajemne porozumienie stron stosunku pracy co do pozostania pracownika na dotychczasowym stanowisku czy też poprzez wniosek złożony przez samego pracownika. Pamiętać bowiem należy, iż przeniesienie do innej pracy następuje tutaj wyłącznie w interesie pracownika i żadne działanie nie może zniweczyć celu ustanowionego przez ustawodawcę.
Obowiązek przeniesienia pracownika do innej pracy na podstawie art. 231 k.p. powstaje w sytuacji, gdy pracownik nie jest co prawda zdolny do wykonywania dotychczas świadczonej na rzecz pracodawcy pracy, ale nie został jednocześnie uznany na niezdolnego do pracy w ogóle w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach. Jak stanowi zaś przepis art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Więcej na ten temat w Serwisie BHP.