Wysokość gabinetu rentgenowskiego nie może być mniejsza niż 2,5 m, natomiast powierzchnia gabinetu rentgenowskiego, w którym zainstalowany jest diagnostyczny zestaw rentgenowski wyposażony w oddzielną lampę, nie może być mniejsza niż 15 m2. Na każdą następną lampę należy przeznaczyć dodatkowo co najmniej 5 m2.
Powierzchnia gabinetu rentgenowskiego, w którym jest zainstalowany zestaw rentgenowski do radiologii zabiegowej, nie może być mniejsza niż 20 m2. Z kolei powierzchnia gabinetu rentgenowskiego, w którym jest zainstalowany stomatologiczny aparat rentgenowski, aparat mammograficzny lub aparat do densytometrii kości - nie może być mniejsza niż 8 m2.. Na każdy następny spośród tych aparatów, zainstalowany w tym samym gabinecie, należy dodatkowo przeznaczyć 4 m2.

Aparaty rentgenowskie powinny być tak zainstalowane, aby był zapewniony swobodny dostęp do pacjenta co najmniej z dwóch stron, odległość źródła promieniowania (ogniska lampy) od najbliższej ściany wynosiła co najmniej 1,5 m przy pionowym kierunku wiązki promieniowania, a wiązka promieniowania pierwotnego nie była kierowana w stronę sterowni i drzwi.

Gabinety rentgenowskie powinny być wyposażone w wentylację zapewniającą co najmniej 1,5-krotną wymianę powietrza w ciągu godziny, a pracownie rentgenowskie wyposażone w aparaty rentgenowskie przeznaczone do wykonywania zabiegów z zakresu radiologii zabiegowej, w których konieczna jest zwiększona wymiana powietrza przekraczająca 2-krotną wymianę na godzinę, powinna być zainstalowana wentylacja mechaniczna nawiewno-wywiewna.

Diagnostyczne, zabiegowe i terapeutyczne pracownie rentgenowskie powinny być wyposażone w sprzęt ochronny przed promieniowaniem rentgenowskim dobrany odpowiednio do typu zainstalowanych aparatów rentgenowskich i rodzaju wykonywanych badań lub zabiegów radiologicznych. W diagnostycznych gabinetach rentgenowskich, w zależności od potrzeb, powinien znajdować się parawan, ekran oraz komplet osłon będących wyposażeniem zestawu dostarczonego przez producenta, umieszczonych na stałe lub w miarę potrzeb podwieszanych do aparatu rentgenowskiego oraz środki ochrony indywidualnej pracowników, w szczególności fartuchy, rękawice i kołnierze z gumy ołowiowej, okulary, gogle lub maski ze szkła lub tworzywa ołowiowego, a ponadto osłony dla pacjentów, w szczególności osłony na gonady (wykonane z materiału o równoważniku co najmniej 1,0 mm ołowiu) oraz fartuchy, półfartuchy i kołnierze wykonane z blachy ołowianej lub gumy ołowiowej.

Osobom, których charakter pracy wymaga długotrwałego noszenia środków ochrony indywidualnej, należy zapewnić fartuchy z gumy ołowiowej o kroju uwzględniającym zmniejszenie obciążenia kręgosłupa oraz, w miarę potrzeb, gogle zespolone ze szkłami korekcyjnymi wzroku.

Osoby wykonujące procedury z zakresu radiologii zabiegowej podlegają indywidualnej kontroli dawek otrzymywanych przez skórę dłoni.

Gabinety z diagnostycznymi aparatami rentgenowskimi powinny być wyposażone w ostrzegawczą sygnalizację świetlną umieszczoną nad drzwiami do gabinetu, włączaną równocześnie z włączeniem zasilania generatora.
Konstrukcja ścian, stropów, okien i drzwi, zainstalowane urządzenia ochronne oraz system pracy w pracowni rentgenowskiej powinny zabezpieczać osoby pracujące w gabinecie rentgenowskim przed otrzymaniem w ciągu roku dawki przekraczającej 6 milisiwertów (mSv), a w pomieszczeniach pracowni rentgenowskiej poza gabinetem rentgenowskim przed otrzymaniem w ciągu roku dawki przekraczającej 3 mSv. Natomiast osoby pracujące w pomieszczeniach poza pracownią rentgenowską, a także osoby z ogółu ludności przebywające w sąsiedztwie, powinny być zabezpieczone przed otrzymaniem w ciągu roku dawki przekraczającej 0,5 mSv.

Pracodawca jest obowiązany opracować, wdrożyć, utrzymywać i doskonalić Program bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej w pracowni rentgenowskiej (gabinecie rentgenowskim). Program powinien być zgodny z wytycznymi zawartymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 sierpnia 2006 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznej pracy z urządzeniami radiologicznymi (Dz. U. Nr 180, poz. 1325). W związku z tym pracodawca jednostki ochrony zdrowia powinien zagwarantować, by prowadzona polityka jakości w zakresie ochrony radiologicznej była odpowiednia do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności związanej z narażeniem na promieniowanie jonizujące, spełniała wymagania obowiązujących przepisów w zakresie ochrony radiologicznej, a ponadto była znana i rozumiana w komórkach organizacyjnych bezpośrednio prowadzących działalność związaną z narażeniem na promieniowanie jonizujące oraz analizowana pod względem jej skuteczności.
Pracodawca ma obowiązek ustalić częstotliwość przeglądów programu ochrony radiologicznej w celu zapewnienia jego stałej przydatności, adekwatności i skuteczności, następnie wyznaczyć osobę odpowiedzialną za nadzór nad wdrożeniem i utrzymaniem programu ochrony radiologicznej oraz ustalić jej podległość i uprawnienia wynikające z powierzonej odpowiedzialności.