W sprawie powstał spór o właściwość pomiędzy burmistrzem i prezydentem miasta. Żaden z organów nie czuł się właściwy do rozpoznania wniosku mieszkańca gminy o skierowanie jego całkowicie ubezwłasnowolnionej matki do domu pomocy społecznej.
Zdaniem WSA w sytuacji, gdy dla osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie zostanie przez sąd ustanowiony opiekun, właściwym do rozpoznania wniosku o skierowanie takiej osoby do domu pomocy społecznej, jest organ miejsca zamieszkania jej opiekuna, w sprawie rozpatrywanej prezydent miasta. WSA podkreślił, iż samo pojęcie "miejsca zamieszkania" w sprawach z zakresu pomocy społecznej należy ustalać opierając się o definicję, zawartą w kodeksie cywilnym (art. 25 k.c.), a kodeks ten reguluje również sytuacje szczególne, dla których, także jako definicje legalne, określa tzw. "pochodne miejsce zamieszkania".
WSA rozpatrując sprawę nie zgodził się ze stanowiskiem, iż art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182) stanowi lex specialis w stosunku do art. 27 k.c. a zatem, iż przy ustalaniu organu właściwego do rozpoznania sprawy z zakresu pomocy społecznej dotyczącej osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie, należy brać pod uwagę rzeczywiste miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do świadczenia, a nie miejsce zamieszkania jej opiekuna.
Postanowienie NSA z 24 października 2013 r., sygn. akt I OW 155/13