Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

W myśl art. 57b ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 887), za wypadek w drodze do lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.
Za drogę do lub z pracy uważa się, oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu, również drogę do lub z miejsca:
1. innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego,
2. zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych,
3. zwykłego spożywania posiłków,
4. odbywania nauki lub studiów.
Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku w drodze do lub z pracy dokonuje się na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 924).

Dowiedz się więcej z książki
Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
  • rzetelna i aktualna wiedza
  • darmowa wysyłka od 50 zł

 


Przepisy tego rozporządzenia obligują pracodawcę do sporządzenia – po ustaleniu okoliczności i przyczyn zdarzenia, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku – karty wypadku w drodze do lub z pracy. Dokument ten, zgodnie z art. 92 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), stanowi podstawę do wypłaty pracownikowi 100% wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy. Wynagrodzenie to, a właściwie zasiłek chorobowy, zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 372 z późn. zm.), przysługuje od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego.

Zobacz także: Kartę wypadku w drodze do pracy sporządzi agencja pracy tymczasowej>>

Żaden przepis nie uzależnia prawa do zasiłku od stwierdzenia, że do wypadku w drodze do lub z pracy nie doszło na skutek np. udowodnionego naruszenia przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowanego przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, tak jak ma to miejsce w przypadku wypadku przy pracy.
Podobnie, jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 18 lipca 2006 r., III AUa 1553/05, OSA 2007, z. 8, poz. 15, LEX nr 281845, nie ma podstaw do odmowy zastosowania przytoczonych powyżej przepisów w przypadku udowodnionego związku między zajściem wypadku a spożyciem przez poszkodowanego alkoholu lub innych środków odurzających .
Jeżeli więc droga, którą pokonywał poszkodowany była najkrótsza i nie została przerwana, zdarzenie wydarzyło się nagle i zostało spowodowane przyczyną zewnętrzną (np. utratą kontroli nad rowerem), zdarzenie powinno zostać zakwalifikowane jako wypadek w drodze do pracy. Mimo że pracownik jechał do pracy pod wpływem alkoholu, to i tak– w przypadku uznania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy – przysługiwałby 100% zasiłek chorobowy.