Jaki przepis stanowi podstawę prawną wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony?

Ekspert publikacji Serwis Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odpowiada na pytanie Użytkownika:Jaką podstawę prawną po zmianie przepisów w dniu 22 lutego 2016 r. należy podać w wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas określony?Pracodawca zamierza w maju wypowiedzieć umowę o pracę zawartą na czas określony od 1 sierpnia 2014 r. do 31 sierpnia 2019 r., w umowie jest zapis: na podstawie art. 33 k.p. strony mają prawo do wcześniejszego rozwiązania umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem bez podania przyczyny. Przed zmianą przepisów w piśmie wypowiadającym umowę o pracę jako podstawę prawną stosowano art. 33 k.p.Czy po zmianie przepisów w piśmie wypowiadającym umowę o pracę należy podać art. 36 1 pkt 1 k.p.?Czy w piśmie wypowiadającym umowę o pracę należy umieszczać podstawę prawną?Jaką podstawę prawną w tym przypadku należy podać na świadectwie pracy?

Odpowiedź:
Pracodawca powinien w wypowiedzeniu umowy o pracę na czas określony umieścić podstawę prawną tak jak i pouczenie pracownika o możliwości odwołania się od wypowiedzenie do sądu pracy. Podstawą prawną umieszczoną w wypowiedzeniu, będzie niezmiennie art. 30 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) – dalej k.p., natomiast zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1220) dalej u.z.k.p. zamiast art. 33 k.p. należy teraz stosować art. 36 § 1 pkt 1 k.p., czyli pełną podstawą będzie art. 30 § 1 pkt 2 w zw. z art. 36 § 1 pkt 1 k.p.  W świadectwie pracy wskazujemy wyłącznie art. 30 § 1 pkt 2 k.p.

Uzasadnienie:
Tryb rozwiązania umowy pracę przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynika niezmiennie z art. 30 § 1 pkt 2 k.p., który jest jedną z podstaw prawnych rozwiązania stosunku pracy, natomiast aktualnie obowiązujące okresy wypowiedzenia umów na czas określony są określone w art. 36 § 1 k.p. Zgodnie z postanowieniami u.z.k.p., z dniem 22 lutego 2016 r., uchylono art. 33 k.p. dopuszczający uzgodnienie przez strony w umowie o pracę na czas określony, zawieranej na okres dłuższy niż 6 miesięcy, możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Jego funkcję przejął art. 36 § 1  k.p. w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, którego zastosowanie rozszerzono o umowy na czas określony. Okres wypowiedzenia w przypadku umów na czas określony jak i nieokreślony wynosi:
1) 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy;
2) 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy;
3) 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.
Zgodnie z art. 14 ust. 3 u.z.k.p. przy wypowiadaniu umów o pracę na czas określony zawartych na okres dłuższy niż 6 miesięcy, w których przewidziano możliwość ich rozwiązania z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia, trwających w dniu 22 lutego 2016 r. stosuje się okresy wypowiedzenia, o których mowa w art. 36 § 1 k.p. w nowym brzmieniu.
Wyliczenie obowiązującego okresu wypowiedzenia jest możliwe na podstawie art. 16 u.z.k.p., który wyraźnie wskazuje, że  przy ustalaniu długości okresu wypowiedzenia umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej, wypowiadanych po dniu jej wejścia w życie „nie uwzględnia się okresów zatrudnienia u danego pracodawcy, przypadających przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy". Jeśli zatem od dnia 22 lutego 2016 r. nie upłynęło jeszcze 6 miesięcy, należy stosować dwutygodniowy okres wypowiedzenia.
W świadectwie pracy należy wskazać jedynie tryb rozwiązania stosunku pracy tzn. art. 30 § 1 pkt 2 k.p., nie wskazuje się w nim okresu wypowiedzenia ani przyczyny rozwiązania stosunku pracy.