Do rocznego limitu godzin nadliczbowych wlicza się wszystkie godziny pracy nadliczbowej bez względu na przyjętą formę rekompensaty.
Zgodnie z art. 151 § 3 i 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy – dalej k.p., praca w godzinach nadliczbowych, ze względu na szczególne potrzeby pracodawcy, nie może przekraczać w ciągu roku 150 godzin.
Pamiętaj! Ograniczenie to nie dotyczy godzin nadliczbowych przepracowanych w związku z prowadzeniem akcji ratowniczej lub usuwaniem awarii. Z tych powodów pracownicy mogą świadczyć pracę nadliczbową w wyższym wymiarze.
W układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy, dopuszczalne jest ustalenie innej liczby godzin nadliczbowych w roku kalendarzowym niż wyżej określona (maksymalnie może ona wynosić 416 godzin pracy nadliczbowej).
Do rocznego limitu godzin nadliczbowych wlicza się wszystkie godziny pracy nadliczbowej powstałe z uwagi na szczególne potrzeby pracodawcy niezależnie od tego kiedy powstały (tj. niezależnie od tego czy pracownik wykonywał taką pracę w dniu roboczym, w niedzielę lub święto czy w dniu wolnym od pracy wynikającym z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy). Dla istnienia powyższego obowiązku zaliczenia do wskazanego limitu godzin pracy nadliczbowej nie ma również znaczenia jaką formę rekompensaty za pracę w godzinach nadliczbowych otrzymał pracownik. Dlatego też do wskazanego limitu powinny zostać zaliczone również godziny pracy nadliczbowej, za które pracodawca udzielił zarówno czasu wolnego oraz rekompensaty pieniężnej (normalne wynagrodzenie + dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych). Przepisy nie wprowadzają bowiem żadnych wyjątków od wskazanej powyżej zasady.