Tak orzekł NSA w wyroku z dnia 4 marca 2015 r., sygn. akt II OSK 1840/13.
Przedstawiciel Państwowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w obecności właściciela jednego z lokali położonego w budynku wielorodzinnym przeprowadził pomiar natężenia hałasu, w wyniku czego stwierdził przekroczenie wartości równoważnego poziomu dźwięku A dla pory dziennej podczas długich przejazdów windy (parter - V piętro bez obciążenia), ruszania i zatrzymywania się dźwigu osobowego na poszczególnych piętrach z obciążeniem (winda obciążona jedną osobą o wadze ok. 70 kg) oraz ruszania i zatrzymywania się windy na poszczególnych piętrach bez obciążenia. Organ inspekcji sanitarnej stwierdził, że przekroczenie dopuszczalnej wartości maksymalnego poziomu dźwięku stanowi naruszenie wymogów zawartych w § 323 ust. 1 r.w.t. Na tej podstawie Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny nakazał Wspólnocie Mieszkaniowej obniżyć poziom dźwięku przenikającego do lokalu mieszkalnego nr 1 powstającego podczas ruszania i zatrzymywania się dźwigu osobowego na poszczególnych piętrach. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał tę decyzję w mocy, a Wspólnota skierowała skargę do Sądu zarzucając naruszenie § 323 ust. 1 r.w.t. poprzez zastosowanie tego przepisu do istniejącego, użytkowanego i zainstalowanego w budynku urządzenia - dźwigu osobowego. W ocenie Wspólnoty przepis ten znajduje zastosowanie jedynie przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych.
WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 2004/12 oddalił skargę uznając, że decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie. Wspólnota złożyła skargę kasacyjną zaskarżając w całości wyrok WSA.
Po rozpoznaniu sprawy NSA uchylił zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Sąd zauważył, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że przepisy r.w.t. mogą mieć zastosowanie do budynków już istniejących w dacie wejścia w życie tego rozporządzenia jedynie w ograniczonym zakresie. Po pierwsze, zastosowanie rozporządzenia ogranicza się do przepisów dotyczących bezpieczeństwa pożarowego, wymiaru schodów, oświetlenia awaryjnego. Po drugie muszą zaistnieć przesłanki zastosowania w tym zakresie przepisów rozporządzenia, tj. budynek musi być użytkowany w okresie obowiązywania rozporządzenia oraz należy stwierdzić, na podstawie przepisów odrębnych, że budynek zagraża życiu ludzi. W zakresie przepisów innych, niż dotyczących bezpieczeństwa pożarowego, wymiaru schodów, oświetlenia awaryjnego, przepisy r.w.t. nie znajdują zastosowania do budynków istniejących w dacie wejścia w życie tego rozporządzenia.
Zdaniem NSA przede wszystkim organy obu instancji dokonały błędnych ustaleń faktycznych przyjmując, iż budynek należący do Wspólnoty został wybudowany i oddany do użytku po dniu 16 grudnia 2002 r., a zatem po wejściu w życie rozporządzenia. Po drugie, chociaż Sąd I dostrzegł, że w rozpoznawanej sprawie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie znajduje zastosowania, to jednak błędnie przyjął, że uchybienie tego rodzaju nie stanowi o wadliwości zaskarżonej decyzji, uzasadniającej jej uchylenie, gdyż została podjęta w oparciu o prawidłowo zastosowany art. 27 ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. NSA nie podzielił tej oceny.
Dodatkowo NSA zauważył, że w przypadku, gdy obiekt budowalny może zagrażać, m.in. życiu lub zdrowiu ludzi albo jest w nieodpowiednim stanie technicznym, podstawę do ingerencji właściwych organów administracji publicznej przewiduje art. 66 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 3 ustawy - Prawo budowalne, przyznający właściwym organom kompetencję do nakazania, w drodze decyzji, usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. Organami właściwymi do nakazania usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości są powiatowy inspektor nadzoru budowlanego, zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, działający w charakterze organu I instancji, oraz wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego, jako organ wyższego stopnia w stosunku do powiatowego inspektora nadzoru budowlanego (art. 83 ust. 2 pr. bud.). W orzecznictwie przyjmuje się, że organy państwowej inspekcji sanitarnej nie mają kompetencji do wydawania decyzji w sprawie usunięcia nieprawidłowości w stanie technicznym budynków lub ich użytkowaniu.
Mając powyższe na uwadze, Sąd uchylił zaskarżony wyrok oraz zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego.
Sygnatura akt: II OSK 1840/13
Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl, stan z dnia 31 października 2016 r.
