GUS wyliczył, że w latach 2005–2016 o 3,9 pkt. proc. spadła ilość gospodarstw domowych mieszkających w budynkach wielorodzinnych (do 55,3 proc.) i jednocześnie wzrosła w domach jednorodzinnych wolnostojących o ponad 3 pkt. proc (do 38,2 proc.), w domach jednorodzinnych w zabudowie szeregowej lub bliźniaczej o 1 pkt. proc. (do 6,4 proc.).

W 2016 roku przeciętne gospodarstwo domowe zajmowało mieszkanie o powierzchni 77,2 m kw. Składało się ono z trzech pokoi i było nieco większe niż w 2015 r., gdy było to 76,7 m kw i 2,9 pokoju. Średnio - na jedną osobę - przypadało 27,6 m kw. powierzchni użytkowej i jeden pokój (w 2015 r. – 27,4 m kw.) - wynika z opracowania dotyczącego budżetów polskich gospodarstw domowych w 2016 r.

Według gusowskiej definicji, powierzchnia użytkowa to suma powierzchni wszystkich pomieszczeń w mieszkaniu lub budynku mieszkalnym - pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alkow, holi, korytarzy, łazienek, ubikacji, obudowanej werandy, ganku i garderoby. Do powierzchni użytkowej wlicza się też takie pomieszczenia, jak np. domowe siłownie czy pracownie artystyczne. Nie wlicza się za to balkonów, tarasów, loggi, antresoli, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic, komórek na opał, a także garaży, hydroforni i kotłowni.

Największą przeciętną powierzchnią użytkową mieszkań dysponowały gospodarstwa domowe rolników - 124,2 m kw. Z kolei największą powierzchnię użytkową na osobę miały gospodarstwa domowe emerytów (37,4 m kw.) oraz rencistów (36,6 m kw.), co - jak zauważyli analitycy GUS - wiąże się z mniejszą liczbą osób w gospodarstwie domowym.

Z danych GUS wynika, że powierzchnia mieszkań maleje wraz ze wzrostem liczby mieszkańców danej miejscowości. Przeciętna powierzchnia użytkowa mieszkań położonych na wsi zajmowana przez gospodarstwo domowe wynosiła 99,8 m kw. i była o prawie 40 m kw. większa niż zlokalizowanych w miastach liczących co najmniej 500 tysięcy mieszkańców. Gospodarstwa domowe na wsi dysponowały też największą powierzchnią użytkową przypadającą na jedną osobę (29,8 m kw. wobec ok. 26 m kw. w miastach liczących co najmniej 500 tys. mieszkańców).

Prawie jedna trzecia (ponad 30 proc.) gospodarstw domowych zamieszkiwało w budynkach z 1960 r. i starszych - przy czym więcej było ich na wsi - ok. 35 proc. - niż w miastach - ponad 28 proc. W najnowszych budynkach, wybudowanych po 1995 r., mieszkało ponad 14 proc. gospodarstw domowych ogółem (13,8 proc. w miastach i 14,9 proc. na wsi).

Zdecydowanie najwięcej gospodarstw domowych mieszkających w budynkach wybudowanych po 1995 r. było w miastach liczących co najmniej poł miliona mieszkańców (ponad 24 proc.). W budynkach wybudowanych przed 1961 r. najczęściej mieszkali emeryci i renciści (prawie 33 proc.), a najrzadziej gospodarstwa pracujących na własny rachunek (niecałe 21 proc). Ci ostatni znacznie częściej mieszkali w budynkach najnowszych, wybudowanych po 1995 r. - 31 proc., gdy tymczasem w takich domach było nieco ponad 5 proc. gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

Z danych za 2016 r. wynika, że 99,4 proc. gospodarstw domowych w Polsce zajmowało mieszkania wyposażone w wodociąg. 97,6 proc. miało w nich spłukiwany ustęp, a 96,6 proc. łazienkę.(PAP)

autor: Małgorzata Dragan

edytor: Dorota Kazimierczak